بدون شک فردی که در دنیا به وظایف الهی و عبادی خود توجّه داشته و نماز را بجا آورده و خود مسیر تکامل را طی نموده با کسی که پس از مرگش برای او نماز و روزه بجا آورده از نظر ارزش و درجه یکسان نمی باشند.
اصولاً هر عبادتی که در ظرف و وقت خود بجا آورده شود ارزشمندتر و ثواب بیشتر دارد اما عبادتی که خارج از وقت و ظرف خود انجام گیرد تأثیرگذاری آن کم رنگ تر است و حتی نماز داخل وقتی که در اوّل وقت خوانده شود با نماز آخر وقت در اجر و ثواب متفاوت است تا چه رسد به نماز خارج از وقت و نمازی که پس از مرگ برای کسی خوانده می شود.
بنابراین، کسی که از روی بی مبالاتی، یک عمر نمازش را ترک کرده، در روز قیامت مؤخذه و عذاب می شود و او نیز مانند بقیه مردم، در برابر اعمال خود مسئول می باشد و حتماً بازخواست می شود و بجا آوردن نماز قضا توسّط فرزند و یا خرید نماز، چه بسا در مجازات وی تخفیف داده شود.
در خصوص کسانی هم که بنا به عذری همچون بیماری و... ترک عبادت نموده اند، اگر چه با بجا آوردن نماز توسّط دیگران چه بسا بازخواست نشوند ولی چه بسا اجری و درجه ای هم دریافت نکند.
علاوه بر این که بهشت نیز مانند جهنم دارای درجات و مراتب است و اگر این افراد وارد بهشت بشوند چه بسا هم درجه با کسانی نخواهند بود که وظیفه شان را درست و به موقع انجام داده اند.
منبع: www.porseman.org
