با توجه به عدم درک نوزاد، آموزش در دوران نوزادی چگونه صورت می‌گیرد؟

آموزش در دوران نوزای به صورت غیر مستقیم و با القا بر ضمیر ناخودآگاه (ذهن ناهوشیار) فرزند صورت می‌گیرد که در آینده، با انتقال از ضمیر ناخودآگاه (ذهن ناهوشیار) به ضمیر خودآگاه (ذهن هوشیار)، خود را نشان می‌دهد.
گفتن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ نوزاد پس از تولد که از مستحبات اسلامی است، در حقیقت، آموزش توحید، نبوت و امامت به همین شکل است.
انتقال آموزه‌ها از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر خودآگاه در بزرگسالی، در موارد متعددی مشاهده شده است: دختری 17 ساله که سوره‌های متعددی از قرآن کریم را از حفظ می‌خواند؛ در حالی که آن‌ها را حفظ نکرده (مادرش در دوران نوزادی، این سوره‌های مبارکه را فراوان تلاوت می‌کرده است).
پسر نوجوانی که دعاهایی چون ندبه و کمیل را از حفظ می‌خواند؛ در حالی که وقتی را برای حفظ آن‌ها صرف نکرده (پدرش او را در دوران نوزدای به محافل دعا می‌برده است).
مرحوم سید رضی (در سنین جوانی) هنگام حضور در درس فقه استاد، احساس می‌کرد مطالب را پیش‌تر شنیده است (پدرش کنار گهواره او به شاگردان خود، همان مطالب فقهی را می‌آموخته است).
مرد فنلاندی که از 4 سالگی به آمریکا رفت و زبان مادری خود را کاملا رها کرد، هنگام مرگ در 78 سالگی به زبان فنلاندی هذیان می‌گفت.
با توجه به اهمیت مطلب، به والدین عزیز توصیه می‌شود که از همان اوایل تولد فرزند، با او با واژگان زیبا سخن بگویند؛ از کاربرد الفاظ زشت بپرهیزند؛ برایش قرآن و اشعار زیبا بخوانند؛ در مکان‌هایی که دیگران سخن ناشایست می‌گویند، حضور نیابند، و در گفت و گو با هم از واژگان ناپسند استفاده نکنند.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388