امام سجّاد علیه‌السلام در دعای خویش به گاه بیماری می فرمودند:
اللّهُمَّ لَکَ الحَمدُ عَلی ما لَم أزَل أتَصَرَّفُ فیهِ مِن سَلامَةِ بَدَنی ، ولَکَ الحَمدُ عَلی ما أحدَثتَ بی مِن عِلَّةٍ فی جَسَدی ، فَما أدری یا إلهی أیُّ الحالَینِ أحَقُّ بِالشُّکرِ لَکَ ، وأیُّ الوَقتَینِ أولی بِالحَمدِ لَکَ ؟ أوَقتُ الصِّحَّةِ الَّتی هَنَّأتَنی فیها طَیِّباتِ رِزقِکَ ، ونَشَّطتَنی بِها لاِبتِغاءِ مَرضاتِکَ وفَضلِک ، وقَوَّیتَنی مَعَها عَلی ما وَفَّقتَنی لَهُ مِن طاعَتِکَ؟ أم وَقتُ العِلَّةِ الَّتی مَحَّصتَنی بِها ، وَالنِّعَمِ الَّتی أتحَفتَنی بِها تَخفیفاً لِما ثَقُلَ بِهِ عَلی ظَهری مِنَ الخَطیئاتِ ، وتَطهیراً لِمَا انغَمَستُ فیهِ مِنَ السَّیِّئاتِ ، وتَنبیهاً لِتَناوُلِ التَّوبَةِ ، وتَذکیراً لِمَحوِ الحَوبَةِ بِقَدیمِ النِّعمَةِ؟ وفی خِلالِ ذلِکَ ما کَتَبَ لِیَ الکاتِبانِ مِن زَکِیِّ الأَعمالِ ، ما لا قَلبٌ فَکَّرَ فیهِ ، ولا لِسانٌ نَطَقَ بِهِ ، ولا جارِحَةٌ تَکَلَّفَتهُ ، بَل إفضالاً مِنکَ عَلَیَّ ، وإحساناً مِن صَنیعِکَ إلَیَّ .
اللّهُمَّ فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وآلِهِ ، وحَبِّب إِلَیَّ ما رَضیتَ لی ، ویَسِّر لی ما أحلَلتَ بی ، وطهِّرنی مِن دَنَسِ ما أَسلَفتُ ، وَامحُ عَنّی شَرَّ ما قَدَّمتُ ، وأَوجِدنی حَلاوَةَ العافِیَةِ وأَذِقنی بَردَ السَّلامَةِ .
وَاجعَل مَخرَجی عَن عِلَّتی إلی عَفوِکَ ومُتَحَوَّلی عَن صَرعَتی إلی تَجاوُزِکَ وخَلاصی مِن کَربی إلی رَوحِکَ وَسَلامَتی مِن هذِهِ الشِّدَّةِ إِلی فَرَجِکَ ؛ إنَّکَ المُتَفَضِّلُ بِالإحسانِ ، المُتَطَوِّلُ بِالاِمتِنانِ الوَهّابُّ الکَریمُ ذُو الجَلالِ وَالإِکرامِ؛
خداوندا! بر سلامت تنم که پیوسته با آن به کار خویش پرداخته‌ام ، تو را سپاس می‌گویم ، و [نیز] بر آن بیماری‌ای که بر تنم عارض کردی ، تو را سپاس می‌گویم . اکنون ای خدای من! نمی‌دانم کدام یک از این دو حال ، سزامندتر برای سپاس گزاردن توست و کدام یک از این دو وقت ، سزاوارتر برای ستودن تو .
زمان تندرستی ، که در آن روزی‌های پاک خویش را گوارایم ساختی و مرا به آنها برای جُستن خشنودی و فضل خود ، شور و نشاط بخشیدی و با برخورداری از آنها ، بر آن طاعت‌ها - که توفیقش را ارزانی‌ام داشتی - توانا ساختی؟ یا زمان بیماری که مرا بدان آزمودی؟ و نعمت‌هایی که به من ارمغان دادی تا مایه سَبُک شدن بار گناهانی شود که پُشتم را سنگین کرده بود و مایه طهارت از آن گناهانی باشد که در آن ، غوطه‌ور شده بودم ، و توجّه دهنده‌ای باشد که به توبه باز گردم ، و یادآوری باشد که گناه را به برکت نعمت دیرین تو بزدایم .
و در این مدّت بیماری ، کاتبان اعمال ، برایم آن اندازه اعمال پاک نوشتند که نه به دلی خطور کرده است ، نه بر زبانی گذشته ، و نه اندامی توان انجام دادنش را یافته ؛ بلکه این همه فضل تو بر من بوده و احسان و نیکی‌ای بوده است که بر من روا داشته‌ای. پروردگارا! پس بر محمّد و خاندانش ، درود فرست و آنچه را برایم بدان خرسندی ، محبوبم بدار . آنچه را بر من وارد آورده‌ای ، آسان و گوارایم ساز و مرا از آلودگی‌هایی که پیش‌تر انجام داده‌ام ، پاک بدار و بدی‌هایی را که پیش فرستاده‌ام ، [از نامه عملم] بزدای ، و شیرینی عافیت و خُنَکای سلامت را به من بچشان .
برون شدِ مرا از بیماری به سوی عفو خویش ، بازگشتِ مرا از دوران بسترنشینی‌ام به سوی چشم‌پوشی خویش ، رهایی‌ام از درد و رنجم را به فراخنای رحمت خویش ، و سلامت یافتنم از این سختی را به آستان گشایش خویش ، قرار ده! تویی که نیکی‌ات سرشار است و دست منّتت بر همه ، گشاده. بخشنده و بزرگوار و صاحب جلال و اکرامی .
الصحیفة السجّادیّة ، صفحه 65 الدعاء 15 ، الدعوات ، صفحه 174 ، حدیث 490 دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 176
www.hadithcity.com
