حضرت امام سجاد (علیه السلام) در کربلا بیمار بود و پرستار آن حضرت زینب کبری (علیها السلام) بود.(1) روز عاشورا وقتی که همه یاران و خویشان امام حسین(علیه السلام) به شهادت رسیدند و امام کسی از یاران و خویشان را ندید، حضرت امام سجاد وقتی این صحنه را دید با اینکه بیمار بود، شمشیر برداشت واز خیمه خارج شد در حالی که قدرت حمل شمشیر هم نداشت. ام کلثوم پشت سر او از خیمه خارج شد و صدا زد: عزیزم برگرد. امام سجاد(علیه السلام) در جواب عمه اش گفت: عمه ام بگذار از فرزند رسول خدا دفاع کنم. در این حال امام حسین(علیه السلام) فرمود: ای ام کلثوم او را بگیر و نگذار بجنگد تا کره زمین از نسل آل پیامبر خالی نماند.(2)
این روایت می رساند که بیماری آن حضرت بیماری سختی بوده و با آن بیماری نمی توانست بجنگد و این هم حکمت خدا بود که در آن روزها آن حضرت بیمار باشد تا در معرکه حاضر نشود و کشته نشود. چون باید بماند او امام است و کره زمین بدون امام نمی ماند.
اگر امام سجاد در معرکه جنگ حاضر می شد کشته می شد. ولی اگر در معرکه نبود کشته نمی شد. کسی که در معرکه نبود کشته نمی شد بخصوص آنکه بیمار هم باشد. امام سجاد(علیه السلام) در خیمه ها بود. پس از انکه خیمه ها آتش گرفت و همه چیز غارت شد، آن حضرت توان فرار نداشت و او را بنحوی از آتش نجات دادند. او به رو افتاده بود، توان نشستن نداشت و بسیار گرسنه و تشنه بود. زنان و دختران به حال او گریه می کردند و در عین حال او هم به حال آنان گریه میکرد.(3) وقتی نیروهای شمر خیمه ها را گرفتند، امام سجاد در بستر بیماری بود. یکی از یاران شمر پیشنهاد کرد که این بیمار را هم بکشیم ولی دیگران قبول نکردند.(4)
بنابراین، بیماری امام سجاد بسیار شدید بود و با آن حال نمی توانست در معرکه حضور بیابد و اصل بیماری هم مصلحت و حکمت خدا بود.
پی نوشتها:
(1)بحارالانوار، ج 45، ص 1 باب 37، چاپ ایران
(2) همان، ص 46
(3)همان، ص 61
(4) همان
