پوشش طبیعی کربلا در نقشه عراق سرسبز و خرم است چون آب دارد، صحرای بی آب و علف خواندن آن درست است؟

کربلا بخاطر ایثار و از خود گذشتگی که ابا عبدالله الحسین علیه السلام در دفاع از دین الهی نشان داد، بر همه شهرها فضیلت پیدا کرد، محل نزول فرشتگان شد و پناهگاه بی پناهان، بارگاهی شد برای دلدادگان و مأمنی برای مغفرت الهی و ماوائی برای درماندگان، تا با آمدن به این شهر خود را از گناه شسته و به سوی کمال و سعادت حرکت نموده و به برکت امام حسین علیه السلام در مسیر مستقیم خداوند قرار گیرند.
کربلا سرزمینی مقدس و با برکت است که امام صادق علیه السلام فرمود: کربلا و آب فرات اولین زمین و آبی است که خداوند متعال آن را مقدس و مبارک گردانید و خداوند به آن فرمود: به آنچه که خداوند تو را فضیلت داده سخن گوی ، زمین کربلا گفت: من زمین مقدس و مبارک خداوند هستم، شفا در خاک و آب من است و در مقابل خداوند که این چنین افتخاری را به من داده خاضع و ذلیلم و مغرور نیستم... .[1]
این شهر در 105 کیلومتری جنوب غرب بغداد قرار گرفته و مرکز استان کربلا می باشد که از ویژگی های طبیعی آن، وجود باغ های فراوان و هزاران درخت میوه و نخلستان های پربار و گندم زار های سرسبز و رونق دامداری می باشد.[2]
اما نباید تصور شود که این سرسبزی از اول بود و این سرزمین مقدس همواره پر از باغ و درخت بود، بلکه این سرزمین به برکت وجود سالار شهیدان ابا عبدالله الحسین علیه السلام است که علاوه بر برکت معنوی از برکت مادی نیز برخوردار گردید مگر نه این سرزمین روزی سرزمینی خشک بود . کسی در آن کشاورزی نمی کرد و محل سکونت نبود تا این که خداوند متعال در اثر فداکاری امام حسین علیه السلام آن را محل سکونت ملائک و مومنان قرار داد و دلایلی را می توان بر این ادعا آورد:
1. فتح کربلا به دست مسلمین: در سال 14ق سرزمین های کربلا و روستاهای اطراف آن به فرماندهی خالد بن عرفطه از دست ایرانیان گرفته شد و فتح گردید. خالد سرزمین کربلا را قرارگاه لشکر نمود اما سپاهیان بر نامطلوب بودن آب و هوای آنجا اعتراض کردند و خالد مجبور گردید لشکر را به حیره ببرد و این سرزمین خالی از سکنه بود و بایر مانده بود.[3]
این شاهد تاریخی می رساند که کربلا در صدر اسلام سرزمینی بود که نه ساکنی داشت و نه محل کشاورزی بود و البته باید گفت در اطراف این سرزمین دهکده های آبادی وجود داشت.[4]
2. گذر امیرمؤمنان علی علیه السلام بر کربلا: در روایات آمده است که امیر المومنین علی علیه السلام وقتی به صفین می رفتند ، از سرزمین کربلا گذشتند و در آنجا وضو گرفتند و نماز خواندند و بر اصحابش خبر دادند که اینجا قربانگاه فرزندش امام حسین علیه السلام می باشد.[5]
در این روایت نیز اشاره به سرزمینی خشک و بدون سکونت شده است.
3. دستور ابن زیاد به حر: در تاریخ آمده است که حر بن یزید ریاحی به دستور ابن زیاد اصرار داشت که امام حسین علیه السلام را به سرزمینی ببرد که دور از آبادی و آب باشد.[6]
البته آن قسمتی که آب بود در دست لشکریان ابن زیاد قرار گرفته بود و بر همین اساس آنها آب را بر خاندان رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم بستند.
4. خریداری سرزمین کربلا به وسیله امام حسین علیه السلام : در برخی روایات آمده است که امام حسین علیه السلام سرزمین کربلا را از مردم نینوا خرید تا مدفن او و یارانش باشد . این مطلب می رساند که در آن زمان این سرزمین محل سکونت نبوده وگرنه ممکن نیست محل سکونت را میدان گاه قرار داد. از امام صادق علیه السلام نقل شده است که فرمود: حرم امام حسین علیه السلام از هر طرف چهار میل است که امام علیه السلام آن را خریداری کرده بود.[7]
باز روایت شده که امام حسین علیه السلام اطراف قبرش را به 6 هزار درهم از اهل نینوا و غاضریه خریداری نمود و سپس به خود آنها بخشید به شرطی که آنها زائران را به قبر راهنمایی کرده و سه روز از زائران پذیرائی کنند.[8]
خلاصه سخن اینکه ؛ هر چند امروزه شهر کربلا به برکت مرقد پاک سالار شهیدان ابا عبدالله الحسین علیه السلام علاوه بر رونق معنوی و فضیلت های بی کران ، از رونق اقتصادی و سرسبزی بر خوردار می باشد ، ولی در زمانی که امام حسین علیه السلام با یاران با وفایش در آنجا به ایثار گری پرداخته و بر دنیا درس آزادگی و شهادت دادند، در آن سرزمین نه باغی بود و نه آبادی و این را تاریخ و روایات به اثبات می رسانند. لذا هیچ منافاتی ندارد که گفته شود ، صحرای کربلا برای اهل بیت عصمت و طهارت صحرایی بدون آب بود و سالار شهیدان با لب تشنه به شهادت رسید و مظلومیتش تا ابد ماندگار شد و اوج طغیان و گمراهی دشمنان دین را بر بشریت رساند در حالی که راه رسیدن به آب را بسته و با این طغیان بر گمراهی خود افزوده بودند.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1 الارشاد، شیخ مفید، ترجمه، رسولی محلاتی، ج2.
2 تاریخ کربلا، و حائر الحسین، عبدالجواد کلیددار.
3 تاریخ جغرافیایی کربلای معلی، حسین عماد زاده اصفهانی.

پی نوشتها:
[1]. حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، موسسه آل البیت، 1409ق، ج14، باب 68، ص515، ح19721.
[2]. حسن الامین، دائره المعارف الاسلامیه الشیعه، بیروت، دارالتعارف للمطبوعات، چاپ ششم، 1422ق، ج18، ص420.
[3]. آل کلیددار، محمد حسن مصطفی، مدینه الحسین، بی جا، شرکت سپهر ایران، چاپ اول، 1368ق، ص11.
[4]. دائره المعارف الاسلامیه الشیعه، ص428 و 441.
[5]. آل کلیددار، همان، ص11.
[6]. اعلام الهدایه الامام الحسین علیه السلام سید الشهدا، گردآوری مجمع عالمی اهل البیت، قم، مرکز الطباعه و النشر للمجمع العالمی لاهل البیت، چاپ اول، 1422ق، ج5، ص184.
[7]. نوری، حسین، مستدرک الوسائل، قم، موسسه آل البیت، 1408ق، ج1، ص321، باب 5، ح6.
[8]. همان، ح7.
منبع: اندیشه قم