فیلم
فیلم، مجموعه تصاویر متحرک که در سینما ، تلویزیون و مانند آن نمایش داده می‌شود.
با عرض سلام
من همیشه وقتی توفکرم یا دارم فیلم میبینم یا حین درس خوندن و هرکاری که انجام میدم و دستم مشغول نباشه پوست لبمو میکنم. به اندازه ایی که دستام خونی میشم. با اینکه وقتی دارم پوست لبمو میکنم و میدونم هم که نباید پوستشو بکنم ولی باز هم از این کارم دست برنمیدارم.
ممنون میشم کمکم کنید این کارمو ترک بکنم
باسلامدوست گرامی البته این رفتار شما جز اختلالات رفتاری یا نوعی وسواس عملی به حساب نمی رود بلکه یک عادت منفی و نامناسب است مانند افرادی که دایما با جوش های صورت خود بازی می کنند و باعث صدمه دیدن پوست صورتشان می شوند.برای رفع این نوع رفتارها و عادات غلط خلاقیت فردی نیز می تواند بسیار کمک کننده باشد. مثلا شما می توانید در مواقع بی کاری و در زمانی که می دانید دست تان مشغول نیست و امکان بروز این رفتار وجود دارد از دستکش استفاده کنید تا امکان انجام کارهای ظریف از شما گرفته شود.همیشه سعی کنید دستان تان را مشغول نگه دارید تا امکان بروز این رفتار کاهش یابد. مثلا حلقه های تقویت کننده عضلات انگشت و دست می تواند دایما در دست شما باشد و یا گوی های تمدد اعصاب نیز می تواند در مشغول بودن دایمی دست شما موثر واقع شود.همچنین می توانید در مواقع بیکاری دست خود را آغشته به مواد بدمزه مثل فلفل و .. بکنید تا امکان استفاده از دستانتان در اطراف دهان وجود نداشته باشد.با تشکر از تماس شما
باسلامدوست گرامی البته این رفتار شما جز اختلالات رفتاری یا نوعی وسواس عملی به حساب نمی رود بلکه یک عادت منفی و نامناسب است مانند افرادی که دایما با جوش های صورت خود بازی می کنند و باعث صدمه دیدن پوست صورتشان می شوند.برای رفع این نوع رفتارها و عادات غلط خلاقیت فردی نیز می تواند بسیار کمک کننده باشد. مثلا شما می توانید در مواقع بی کاری و در زمانی که می دانید دست تان مشغول نیست و امکان بروز این رفتار وجود دارد از دستکش استفاده کنید تا امکان انجام کارهای ظریف از شما گرفته شود.همیشه سعی کنید دستان تان را مشغول نگه دارید تا امکان بروز این رفتار کاهش یابد. مثلا حلقه های تقویت کننده عضلات انگشت و دست می تواند دایما در دست شما باشد و یا گوی های تمدد اعصاب نیز می تواند در مشغول بودن دایمی دست شما موثر واقع شود.همچنین می توانید در مواقع بیکاری دست خود را آغشته به مواد بدمزه مثل فلفل و .. بکنید تا امکان استفاده از دستانتان در اطراف دهان وجود نداشته باشد.با تشکر از تماس شما
عنوان سوال:
با عرض سلام
با عرض سلام
من همیشه وقتی توفکرم یا دارم فیلم میبینم یا حین درس خوندن و هرکاری که انجام میدم و دستم مشغول نباشه پوست لبمو میکنم. به اندازه ایی که دستام خونی میشم. با اینکه وقتی دارم پوست لبمو میکنم و میدونم هم که نباید پوستشو بکنم ولی باز هم از این کارم دست برنمیدارم.
ممنون میشم کمکم کنید این کارمو ترک بکنم
پاسخ:
باسلامدوست گرامی البته این رفتار شما جز اختلالات رفتاری یا نوعی وسواس عملی به حساب نمی رود بلکه یک عادت منفی و نامناسب است مانند افرادی که دایما با جوش های صورت خود بازی می کنند و باعث صدمه دیدن پوست صورتشان می شوند.برای رفع این نوع رفتارها و عادات غلط خلاقیت فردی نیز می تواند بسیار کمک کننده باشد. مثلا شما می توانید در مواقع بی کاری و در زمانی که می دانید دست تان مشغول نیست و امکان بروز این رفتار وجود دارد از دستکش استفاده کنید تا امکان انجام کارهای ظریف از شما گرفته شود.همیشه سعی کنید دستان تان را مشغول نگه دارید تا امکان بروز این رفتار کاهش یابد. مثلا حلقه های تقویت کننده عضلات انگشت و دست می تواند دایما در دست شما باشد و یا گوی های تمدد اعصاب نیز می تواند در مشغول بودن دایمی دست شما موثر واقع شود.همچنین می توانید در مواقع بیکاری دست خود را آغشته به مواد بدمزه مثل فلفل و .. بکنید تا امکان استفاده از دستانتان در اطراف دهان وجود نداشته باشد.با تشکر از تماس شما
- [سایر] سلام خسته نباشین من تازه دارم ازدواج میکنم. نمیدونم چی کار کنم تا همیشه هر کاری که انجام میدم سنجیده باشه.مثلا همین دیروز وقتی که میخواستم تو بشقاب به خواستگارم و مادرش میوه تعارف کنم بی اختیار با یه دست بشقابو گرفته بودم دستم و بعدا متوجه شدم رفتار بی ادبانه ای بود یا وقتی خواستگارم بهم گفت چای سرد شده نگفتم بدین عوضش کنم هر کاری میکنم تو اون لحظه نه ولی بعدا متوجه میشم کارم اشتباه بود.خواهشا کمکم کنین چی کار کنم تا رفتارم درست شه .شرایطو برام توضیح بدین مثلا وقتی ادم وارد یه جمعی بشه چطوررفتار کنه بهتره یا وقتی با مادرشوهرشه چطور حرف بزنه که خوشش بیاد یا چطور رفتار کنه که همسرش بهش افتخار کنه . نمیدنم چطور رو کارهام تمرکز کنم که بتونم همیشه رضایت داشته باشم از خودم ممنون میشم لطف کنین زودتر جوابمو بدین.با تشکر
- [سایر] با سلام من دختری 22 ساله هستم با پسر داییم چند ماهی هست که نامزد کردم . البته فعلا محرم هستیم تا شناختمون بیستر بشه و بعد عقد کنیم . حقیقتش اینه که من مشکلات زیادی دارم این مشکلات هم شامل ویزگی های شخصیتی خودم میشه و هم در ارتباط با نامزدم . خیلی فکر کردم اما به نتیجه ای نرسیدم و حالا از شما میخوام کمکم کنید تا وضعیتم خرابتر نشه و نامزدم ازم دلگیرتر نشه. با اجازتون شماره گذاری میکنم: 1-نامزدم از من محبت و مهربونی میخواد و من به خاطر اینکه ریاضی خوندم خشکم و بلد نیستم بهش مهربونی کنم وهمینطور اون در راه دوریه و کمتر همذیگرو میبینیم نمیدونم واقعا باهاش چطور برخورد کنم .روزی چندبار بهش اسمس میدم اما اون به خاطر کارش فقط شبها میتونه جوابمو بده من اینو میدونم اما کارمو بارها و بارها تکرار میکنمو اونم شاکی میشه و بعد از گذشت چند ماه انقدر که من بهش زنگ زدم دیگه بهم زنگ نمیزنه و منتظر میمونه تا من بهش زنگ بزنم و من از این بابت اصلا احساس خوبی نزارم و حس میکنم نسبت بهم کمی سرد شده . 2-من آدم کاملا منفی گرایی هستم خودم به این قضیه کاملا واقفم اما هر کاری میکنم تا درست شم نمیشه از این قضیه هم منو هم نامزدم کلی اذیت میشم .براتون مثال میزنم مثلا نامزدم در تهران به خاطر کارش تنهاست به محض اینکه شب جوابمو نده ذهنم شروع میکنه به منفی بافی و تند تند بهش اسمس میدم و هر چی توی ذهنمه بهش میگم و ..... در خالی که هیچی نبوده و نامزدم مثلا خواب بوده 3-ببخشین که من انقدرطولش میدم و سر و چشم شمارو به درد آوردم. ارادم تو انجام کارام ضعیفه، تنبلم ،زودرنجم،از نظر جسمی هم خیلی ضعیفم و کلی چیزای دیگه .شاید شما بگین چون منفی باف هستم مسلمه که خودمو اینطور تعریف کنم اما حقیقتش اینه که وقتی به گذشتم نگاه میکنم میبینم به خاطر حوادثی که تو دوره نوجوانیم و کودکیم اتفاق افتاده شخصیت کانمی از خودم ندارم و هر چی که دارم به خاطر تقلید از دیگران بوده .من ،شدم آدم دم دمی که چشمم به دهن دیگرانه و خودم از خودم چیزی ندارم. به محض این که هم چیز به خودم واگذار میشه خرابش میکنم حتی قدرت تصمیم گیری هم ندارم و هر لحظه یه جور حرف میزنم. بلاخره هر جوونی به سن من برای خودش ارزش هایی داره و به اونا پایبنده در حالی که من هیچی از خودم ندارم هیچی همیشه خواستم انسان کاملی باشم اما نشده و به خاطر همین اطرافیانم منو خوب شناختن و از اطرافم پراکنده شدن . من نمیخوام نامزدمو از دست بدم کمکم کنید.
- [سایر] سلام و عرض ادب و تبریک ماه رمضان. سوالم اینه... که بین پدر و مادرم گاهی شکرآب میشه... خب من هم مثل خیلی های دیگه که بیشتر با مادرشون تو خونه هتسن همیشه در وهله ی اول حق رو به مادرم میدم.. ولی بعد که فکر میکنم می بینم که گکاهی مادرم مقصره... البته اینو بگم که وقتی فکر میکنم میبینم برخورد هردو اشکال داره... یه جایی پدرم قلدری میخواد بکنه (البته بی ادبی نمیکنه... منظورم مثلا تک روی کردنه) و مادرم هم لج بازی میکنه... به نظرم گاهی میشه بعضی از رفتارهای بد آقایون رو خانوما با شگردهایی خیلی عادی برطرف کنن که مادر من اینا رو انجام نمیده... خب این وسط منِ فرزند خیلی ناراحت میشم... گاهی با مادرم حرف میزنم ولی به من میگه ربطی نداره بهت... با خنده هم میگه که من مثلا ناراحت نشم.. نمیدونم این حرفام روش تاثیر داره یا نه. با بابامم روم نمیشه حرف بزنم... خب اینکه فرزند بخواد به پدر نصیحت کنه اصلا خوب نیست به نظرم. حالا به نظرتون من چی کنم؟ بعضی از این دعواها میدونم حکایت همون زن وشوهر دعوا کنن ابلهان باور کنن هست:) ولی بعضی از رفتاهاشون متاسفانه رو زندگی تاثیر میذاره... به نظرتون از دست من جز دعا چه کاری برمیاد؟؟ یه چیز دیگه.. قبلاها کتاب بهشت سعادت در سراچه ی دل رو بهم معرفی کردید... بازم از این کتابایی که در خودسازی نقش دارن میشه معرفی کنین؟ :) متشکرم یاحق
- [سایر] الا بذکر الله تطمئن القلوب. با سلام و عرض ادب و خسته نباشید خدمت حاج آقای مرادی. نمی خوام زیاد وقت شریفتون رو بگیرم ، سر ِ یه دوراههیه بزرگم و به این امید که دری به روم باز کنین مزاحمتون شدم . 23 سال از خدای مهربونم عمر گرفتم. توی یه خونواده ی متدین و با ایمان بزرگ شدم . خونواده ای که سرمایشون مهر و محبت و عاطفه ایه که نسبت به همدیگه دارن و هر گز ، هرگز اونو از هم دریغ نمی کنن.نمی گم تمام عمرمو و نمی گم خیلی خوب و کامل ولی سعی کردم بیشتر وقتمو صرف عبادت همون خدایی بکنم که همیشه بهترینهاشو برام خواسته . و همیشه از بابت چیزایی که بهم داده ممنون دارش بودم و بابت چیزایی که از سر حکمتش نداده ، شکر گذارش . دو سال از تحصیلم توی دانشگاه میگذره.توی این 2 سال خیلی عوض شدم، سعی کردم هر روز خودمو بیشتر به خدا نزدیک کنم تا صداشو بشنوم، تا بتونم راهی رو که توش قدم گذاشتم به سر منزل مقصود برسونم. هیچ وقت چه توی این 2سال و چه قبل از اون به هیچ پسری هم صحبت نشدم ، نه اینکه موقعیتش برام پیش نیاد ، نه ، همیشه باورم بر این بوده که ارزش احساساتم خیلی بیشتر از این حرفاس که بخوام اونو بدم به دست کسی که معلوم نیست قدرش رو بدونه یا نه تا اینکه یکی از همکلاسی های پسرم نظرم به خودش جلب کرد ، من با وجود اینکه توی شهر کاملاً مذهبی و خونواده ی خیلی متدینی بزرگ شدم و لی کمتر پسری رو دیدم با این اعتقادات، پاک ، ساده ، با ایمان ، با خدا، سر به زیر .از طریق اون با مسجد و مراسم امام زمان انس گرفتم ، ازم نخواس که چادر بزنم ولی وقتی برام از خوبی های چادر گفت ، با عشق به بی بی فاطمه چادری شدم . اینقدر برام از ارزش زن گفت که حتی الان دیگه حاضر نیستم یک تار از موهام رو هم نا محرم ببینه حاج آقا منو دلبسته ی اعتقاداتش کرد. تا اینکه تقریباً یکسال پیش به من پیشنهاد ازدواج داد ، با تمام مشکلاتی که داشتیم . اون 1.5 از من کوچیکتره و خونوادش هم نسبت به خونواه ی من نسبتاً مذهبی تر. وقتی که خونوادش رو در جریان قرار داد تقریباً همه مخالفت کردن ، به خاطر اختلاف سن و .. ولی ما تصمیممون واسه ازدواج بر مبنای 2-3 سال آینده بود ، چون ایشون واقعاً الان شرایط ازدواج رو ندارن ، سربازی ، کار و .. ولی خدایی داره که وقتی بهش توکل میکنه هر چیزی رو که بخواد بهش میده و این برای من خیلی مهمه .این ایمانی که داره برام قابل ِ ستایشه . ارتباط زیادی با هم نداشتیم گاهی تلفنی به خاطر اینکه از حال همدیگه با خبر بشیم . و گاهی ایمیل. یه رابطه ی کاملاً سالم بر پایه ی اعتقادات دینیمون برای شناخت بیشتر همدیگه . ما حتی همدیگه رو با اسم کوچیک هم صدا نزدیم . یه بار هم تو چشمای همدیگه نگاه نکردیم . نیت ما از اول با همدیگه به خدا رسیدن بود . ولی اون همش میگه که از این ارتباط احساس گناه میکنه ، حاج آقا ما هیچ کاری نکردیم که حتی زمینه ای برای ارتکاب به گناه باشه . به من بگید کجای این رابطه گناهه؟ آیا گناه که انسان با انگیزه برای رسیدن به کسی که قلباً دوسِش داره تلاش کنه و به هدفش برسه؟ کجای قرآن نوشته شده اگه یکی رو دوس داشته باشی و برای رسیدن بهش تلاش کنی گناه کردی؟ تا اینکه چند روز پیش تماس گرفته و با بغض میگه که یه اتفاقی افتاده که باید همدیگه رو فراموش کنیم . هرچه اصرار میکنم که چی شده جواب نمیده و میگه نمیشه بگم.قسمم میده که بدون اینکه چیزی بپرسم فراموشش کنم. من میدونم ، میدونم که اون اگر خواستار جدایی شده فقط به خاطر خودمه . چون همیشه میگه که ارزش تو بیشتر از منه ... به نظر شما من باید چیکار کنم ؟ مگه 2سال حرف کمیه ؟ مگه احساس چیز بی ارزشیه؟ حاج آقا من نمی تونم . من توی عمرم هیچ کسی رو به اندازه ی ایشون دوس نداشتم . به خاطرش پا روی خیلی چیزا گذاشتم . تمام سختیها رو حاضرم به جون بخرم ولی بدونم اون در کنارمه . به نظرتون اگه اختلاف سن 1.5 خیلی مهمه پس چطور بی بی فاطمه ثمره ی یه ازدواج با اختلاف سن 25 ساله؟ اکثر جوابهایی رو که به پیامهای مشابه داده بودین مطالعه کردم . میدونم که شما هم بر این عقیده هستین که اختلاف سن ممکنه دردسر ساز بشه ولی حاج آقا وقتی یکی عاقله و منطقی چه فرقی میکنه کوچیکتر باشه یا بزرگتر ؟ وقتی دو نفر در کنار هم میتونن به آرامش برسن و در سایه ی آرامش به اوج کمال ، چرا اینقدر مسئله ی اختلاف سن باید مهم باشه؟ چرا خونواده ها این چیزا رو درک نمیکنن ؟ چرا به جای اینکه دست جوونا رو بگیرن و کمکشون کنن اینقدر سر هر مسئله ای بهانه میگیرن و مخالفت میکنن ؟ حاج آقا کمکم کنید. یا علی .
مسئله مرتبط یافت نشد