سلام خسته نباشید
الان حدودا دو ماهه با یکی از هم دانشگاهی های دوره لیسانسم دوس شدم من از همون اول دوسش داشتم ولی بهش نگفته بودم
تا اینکه بعد 6 سال اتفاقی توسط یکی از دوستان مشترک باهم ارتباط پیدا کردیم . الان خیلی بهم وابسته شدیم خیلی همدیگرو دوس داریم ولی شک دارم که دوس داشتنمون واقعیه یا هوس.راجع به ادامه رابطمون صحبت نکردیم گفتیم فعلا صبر کنیم تا زمان شرایط رو روشن کنه
میشه راهنمایی کنید که ما الان چیکار کنیم که اگه یه موقع بهم خورد کمترین آسیب رو ببینیم

سلام . معمولا در طی مدت دانشگاه به خاطر این که دانشجویان مدت زمان زیادی را باهم سپری می کنند ، دوستی هایی شکل می گیرد و اگر مشکل خاصی پیش نیاید ، این دوستی ها ادامه پیدا می کند و صمیمیت بیشتر می شود . عموما شکل گیری این دوستی ها بر مبنای انتخاب عاقلانه ی همسر آینده نیست بلکه بر اثر جذابیت های ظاهری می باشد و نتیجه اش آن است که چشم انسان بر روی دیدن حقائق زندگی بسته می شود و گمان می کند که شریک زندگی اش را پیدا کرده است .شما در شرایط سختی قرار دارید ؛ از یک طرف نگران زندگی آینده ی خود هستید و از یک طرف نمی توانید نسبت به کم شدن این وابستگی و این صمیمیت فکر کنید و لذا می خواهید که مشکل با گذشت زمان حل شود . اما باید بدانید که گذشت زمان نه تنها مشکل شما را حل نخواهد کرد، بلکه باعث بحرانی تر شدن آن خواهد شد چراکه این وابستگی بیشترمی شود و احتمال عقلائی تصمیم گرفتن شما برای ازدواج کمتر می گردد.پیشنهاد من به شما این است که هر چه زود تر ملاک های همسر آینده ی خود و پدر فرزندانتان را پیدا کنید . با خود خلوت کنید ؛ ببینید که آیا ایشان، واقعا پدری خوب برای فرزندانتان و شریکی مناسب برای زندگی تا آخر عمر شما خواهند بود ؟! در این خصوص حتما با بزرگترها- خصوصا پدر و مادر که دلسوزترین افراد به شما هستند - مشورت کنید و اجازه بدهید که آنها نیز نظر خود را آزادانه نسبت به ایشان ابراز کنند( به آنها جهت ندهید) .اگر نتیجه مشورت ها، مناسب بودن ایشان برای ازدواج بود ،سریع تر عقد کنید . به تاخیر انداختن عقد موجب مشکلاتی برای شما و ایشان خواهد بود .اگر به این نتیجه رسیدید که ایشان مورد مناسبی برای ازدواج نیستند ، هر چه زود تر رابطه را قطع کنید . در غیر این صورت زندگی خود را نابود کرده اید . موفق باشید .