استعداد
آمادگى به آماده شدن و آماده بودن برای انجام کار یا روی دادن حالتی اطلاق می شود.
با سلام من یک دختر 7 ماهه دارم چه راههایی برای تقویت هوشش وجود دارد؟ برای سنجش هوش او در چه سنی باید اقدام کنم؟اگه ممکنه تیتر وار به من بگید در هر سال از سن دخترم تا قبل از مدرسه چه کلاسهایی ببرمش که در آینده بکارش بیاد؟ میدونم به استعداد وعلاقه وتوانایی اش هم ربط داره ولی اگه میشه چند تا پیشنهاد بدید. بهترین فاصله سنی بین فرزندان چند سال است؟من میخواهم فرزند دومم در زودترین زمان ممکن نسبت به اولی دنیا بیاید وفاصله سنی اش با اولی کم باشد.
با سلام. دوست عزیز پزشکان زنان معتقدند بهترین زمان برای تولد فرزند دوم و فاصله زمانی میان فرزندان 3 سال است . از نظر بنده کودکان در این سن از با لاترین میزان حسادت برخوردارند . لذا خوب است که این فاصله را به 4 یا 5 سال افزایش داد . البته این مسئله مشروط بر ان است که سن مادر و دیگر شرایط نیز اجازه این تاخیر را بدهد . اما دقت کنید که اولین سال ورود به مدرسه فرزندتون با تولد فرزند دوم مقارن نشود .برای تقویت هوش کودک خود سعی کنید از همان ابتدا زمان زیادی ا به ارتباط کلامی با او بپردازید . از بازگو کردن فعالیت های خود در منزل تا تشریح حرکت پرندگان و غذای حیوانات و ..به سئوالات او با حوصله پاسخ دهید و هیچ گاه از کنجکاوی او خسته نشوید.به جای استفاده طولانی از کارتون و بازی های کامپیوتری برایش سی دی های اموزشی و جذاب تهیه کنید تا به یادگیری او کمک کند .بیشتر از توانش از او انتظار نداشته باشید اما به بهانه عدم کشش مغزی با او در سطح پایی صحبت نکنید و یا فعالیت های او را در سطوح پایین تنظیم نکنید . تا می توانید او ر به کتاب خواندن و مطالعه تشویق کنید.علائق او را پرورش و تقویت کنید و حتی اگر از نظر شما عملکرد او در زمینه ای بسیار پایین است اما به ان زمینه علاقمند ست ان را تقویت نمایید .با پذیرش شما و تمرین و ممارست در زمانی کوتاه رشد می کند .اعتماد به نفسش را بالا ببرید . به او احترام بگذارید و با او زیبا صحبت کنید . محترمانه خطابش کنید. جنبه های مثبت رفتارش را مورد توجه قرار دهید . با او با محبت باشید اما او را مستقل تربیت کنید . مثلا در هنگام زمین خوردن با او همدلی کنید . عزیزم خطابش کنید و ... اما او را تشویق کنید تا خود برخیزد . ...و هزاران نکته آموزنده دیگر که نیاز به مطالعه و تحقیق پدر ومادر دارد.
با سلام. دوست عزیز پزشکان زنان معتقدند بهترین زمان برای تولد فرزند دوم و فاصله زمانی میان فرزندان 3 سال است . از نظر بنده کودکان در این سن از با لاترین میزان حسادت برخوردارند . لذا خوب است که این فاصله را به 4 یا 5 سال افزایش داد . البته این مسئله مشروط بر ان است که سن مادر و دیگر شرایط نیز اجازه این تاخیر را بدهد . اما دقت کنید که اولین سال ورود به مدرسه فرزندتون با تولد فرزند دوم مقارن نشود .برای تقویت هوش کودک خود سعی کنید از همان ابتدا زمان زیادی ا به ارتباط کلامی با او بپردازید . از بازگو کردن فعالیت های خود در منزل تا تشریح حرکت پرندگان و غذای حیوانات و ..به سئوالات او با حوصله پاسخ دهید و هیچ گاه از کنجکاوی او خسته نشوید.به جای استفاده طولانی از کارتون و بازی های کامپیوتری برایش سی دی های اموزشی و جذاب تهیه کنید تا به یادگیری او کمک کند .بیشتر از توانش از او انتظار نداشته باشید اما به بهانه عدم کشش مغزی با او در سطح پایی صحبت نکنید و یا فعالیت های او را در سطوح پایین تنظیم نکنید . تا می توانید او ر به کتاب خواندن و مطالعه تشویق کنید.علائق او را پرورش و تقویت کنید و حتی اگر از نظر شما عملکرد او در زمینه ای بسیار پایین است اما به ان زمینه علاقمند ست ان را تقویت نمایید .با پذیرش شما و تمرین و ممارست در زمانی کوتاه رشد می کند .اعتماد به نفسش را بالا ببرید . به او احترام بگذارید و با او زیبا صحبت کنید . محترمانه خطابش کنید. جنبه های مثبت رفتارش را مورد توجه قرار دهید . با او با محبت باشید اما او را مستقل تربیت کنید . مثلا در هنگام زمین خوردن با او همدلی کنید . عزیزم خطابش کنید و ... اما او را تشویق کنید تا خود برخیزد . ...و هزاران نکته آموزنده دیگر که نیاز به مطالعه و تحقیق پدر ومادر دارد.
عنوان سوال:
با سلام من یک دختر 7 ماهه دارم چه راههایی برای تقویت هوشش وجود دارد؟ برای سنجش هوش او در چه سنی باید اقدام کنم؟اگه ممکنه تیتر وار به من بگید در هر سال از سن دخترم تا قبل از مدرسه چه کلاسهایی ببرمش که در آینده بکارش بیاد؟ میدونم به استعداد وعلاقه وتوانایی اش هم ربط داره ولی اگه میشه چند تا پیشنهاد بدید. بهترین فاصله سنی بین فرزندان چند سال است؟من میخواهم فرزند دومم در زودترین زمان ممکن نسبت به اولی دنیا بیاید وفاصله سنی اش با اولی کم باشد.
پاسخ:
با سلام. دوست عزیز پزشکان زنان معتقدند بهترین زمان برای تولد فرزند دوم و فاصله زمانی میان فرزندان 3 سال است . از نظر بنده کودکان در این سن از با لاترین میزان حسادت برخوردارند . لذا خوب است که این فاصله را به 4 یا 5 سال افزایش داد . البته این مسئله مشروط بر ان است که سن مادر و دیگر شرایط نیز اجازه این تاخیر را بدهد . اما دقت کنید که اولین سال ورود به مدرسه فرزندتون با تولد فرزند دوم مقارن نشود .برای تقویت هوش کودک خود سعی کنید از همان ابتدا زمان زیادی ا به ارتباط کلامی با او بپردازید . از بازگو کردن فعالیت های خود در منزل تا تشریح حرکت پرندگان و غذای حیوانات و ..به سئوالات او با حوصله پاسخ دهید و هیچ گاه از کنجکاوی او خسته نشوید.به جای استفاده طولانی از کارتون و بازی های کامپیوتری برایش سی دی های اموزشی و جذاب تهیه کنید تا به یادگیری او کمک کند .بیشتر از توانش از او انتظار نداشته باشید اما به بهانه عدم کشش مغزی با او در سطح پایی صحبت نکنید و یا فعالیت های او را در سطوح پایین تنظیم نکنید . تا می توانید او ر به کتاب خواندن و مطالعه تشویق کنید.علائق او را پرورش و تقویت کنید و حتی اگر از نظر شما عملکرد او در زمینه ای بسیار پایین است اما به ان زمینه علاقمند ست ان را تقویت نمایید .با پذیرش شما و تمرین و ممارست در زمانی کوتاه رشد می کند .اعتماد به نفسش را بالا ببرید . به او احترام بگذارید و با او زیبا صحبت کنید . محترمانه خطابش کنید. جنبه های مثبت رفتارش را مورد توجه قرار دهید . با او با محبت باشید اما او را مستقل تربیت کنید . مثلا در هنگام زمین خوردن با او همدلی کنید . عزیزم خطابش کنید و ... اما او را تشویق کنید تا خود برخیزد . ...و هزاران نکته آموزنده دیگر که نیاز به مطالعه و تحقیق پدر ومادر دارد.
- [سایر] سلام من یه دختر 19 ساله هستم دوستی دارم که شش ساله با هم دوستیم یعنی از 13 سالگی همدیگه رو میشناسیم خونه ی اون روبرویی خونه ی ما است و به همین علت ما دو تا خیلی همدیگه رو میبینیم و خیلی با هم صمیمی هستیم اون یه برادر داره که 7 سال از ما بزرگتره من همیشه اون رو به چشم برادرم میدیدم و هیچ وقت چندان اهمیتی بهش نمیدادم ولی یه ساله بهش علاقه پیدا کردم و از این بابت خیلی ناراحتم چون میدونم این قضیه منتفیه چون هیچ وقت توجه خاصی رو از طرف اون نسبت به خودم ندیدم هر چند که اون پسر متین و تا حدی خجالتیه واسه همین فهمیدن این که واقعا چه احساسی داره برام سخته البته من هم هیچ وقت بهش نشون ندادم که ازش خوشم میاد چون نخواستم غرورم رو به خاطر کسی که از طرفش مطمئن نیستم بشکنم و فکر میکنم چون اون منو از بچگی دیده منو مثل خواهرش بدونه و چندین بار هم از دوستم شنیدم که خونواده اش با اختلاف سنی زیاد موافق نیستن و احتمالا اون هم همین نظر رو داره غیر از همه ی اینا من دوستم رو قد خواهرم دوست دارم و احساس میکنم با این کارم از اعتمادش سوء استفاده کردم من هر روز به خودم میگم که با وجود همه ی این شرایط دیگه نباید بهش فکر کنم چون فقط خودمو سر کار گذاشتم ولی برام خیلی سخته اون به خاطر کارش مدتی رو تو شهر های دیگه میگذرونه تا وقتی که اینجا نیست سعی میکنم بهش فکر نکنم ولی وقتی که برمیگرده با وجود این که در ظاهر خیلی عادی و رسمی باهاش رفتار میکنم ولی باز قولی رو که به خودم دادم رو یادم میره و میدونم که هنوز دوسش دارم و چون اون واقعا پسر خوبیه باعث شده فراموش کردنش برام سخت تر هم بشه با وجود این که ظاهر خوبی دارم ولی بعضی وقتا فکر میکنم مشکلی دارم که اون بهم توجه نمیکنه و این باعث میشه اعتماد به نفسم بیاد پایین و غیر از این هم من الان دانشجوام و میخوام از پاییز شروع کنم برای کارشناسی بخونم و نمیخوام این قضیه باعث بشه نتونم روی اون چیزایی که میخوام بهشون برسم تمرکز کنم خواهش میکنم کمکم کنید بهم بگید چی کار کنم لطفا از طریق ایمیل جوابم رو بدید ممنون
- [سایر] سلام! مزاحمت منو ببخشید . چند وقت پیش هم2بار براتون پیغامگذاشتم ولی خوب ماشالله با این حجم ورودی حدس میزدم که پیامم دیده نشه. موضوع مورد سوالم رو سرچ کردم و چندتا نمونه ی تقریبا مشابه دیدم ولی یه جاهایی ابهام داشتم پس با اجازه ی صاحب سایت : پسر عموم 5 سال بود که با سماجت خواستگاری میکرد ( از 21 سالگیش) ، اون اوایل همه مخالف این ازداج بودیم به جز خودش ، تا اینکه آذر 87 اومدن خونمون تا پرونده ی این خواستگاری لعنتی دوباره به جریان بیفته ! جواب من ( که الان 22 سالمه) مثل همیشه یه چیز بود ؛ نه ! اما این دفه همه راضی بودن ! تقریبا 6 ماه از اون موقع میگذره و چون شغل پسر عموم هنوز تثبیت نشده اجازه ی عقد ندادم و شکر خدا هی سنگ میافته جلوی قضیه و ماجرا عقب میفته ! من دلم میخواد که یک سرش کنم ولی مادرم نمیذاره و مدام این جمله ی عجیشو تکرار میکنه که : از این بهتر برای تو نمیاد و مطمئنم اینو به خاطر وضعیت خوب مادیشون میگه اما اینکه چرا این آقا به دل من نمیشینه به خاطر یه سری رفتاراشه که میخواستم چندتاشو براتون بشمرم تا نظر شمارم بدونم و ببینم که باید ازشون بترسم یا نه : ( اگرچه خانوادم میگن این حرفا چرنده ) 1) خیلی ضد نظام حرف میزنه که از اونجایی که من واقعا نظام کشورمو دوست دارم حرفاش برام سنگینه 2) هیچ اعتقادی به ... و روحانیت و مجالس اهل بیت نداره ، مثلا شما که اومده بودین همدان و سخنرانی داشتین ،هرچی سعی کردم بیاد باهم بریم قبول نکرد و با یه بهانه ایی به قول خودش پیچوندم یامثلا الان که آقای پناهیان اینجا سخنرانی دارن ، محض امتحان بهش گفتم بیا ، گفت : روضه موضه که ندارن ؟ حالم از روضه بهم میخوره !!!که البته اونم پیچوند . 3 ) توی گوشیش کلیپ های تصویری از خواننده های طاغوتی زن فراوونه که نسبت به یکیشون ارادت خاصی داره ! 4) 26 سالشه اما از زمانی که به سن قانونی رسیده تا الان هرگز و هرگز و هرگز دنبال کار ، حرفه ، هنر ،علم و... نبوده ، کارشو باباش میخواد براش جور کنه ، خونشو باباش براش خریده ، جورابشو باباش میخره خلاصه یه صد تومنی از خودش تو جیبش نداره . ( خانواده ی خوبی داره اما نمیدونم چرا بین خواهرو برادرش این یکی اینجوریه) 5) خیلی لوس بار اومده ، من بارها بهش گفتم این دوران قبل از عقد فقط برای شناخت بیشتره نه برای اینکه بهم محبت کنیم اما عملا به من فهمونده من وظیفمه از الان به آقا محبت کنم!( ... ) 6) من چادریم و به حجاب معتقد ومقیدم ، حتی عطر و آرایش هم بیرون از منزل ندارم، میگه \\\" آرایش کن بیا برون ببینم چه شکلی میشی ؟ \\\" یا \\\" نکنه مثه این بسیجی ها چادر بپوشی \\\" ینی کیپ چادر نپوش ! 7) یکی از آشناها بهم میگه نکنه نه بگی دلشو بشکنی ، پاشو میخوری اونوقت ! من با این بشر جه کنم آخه ؟ مادرمم اینجور موقع ها باز از اون جمله های شاهکارش میگه که : تو برو و اصلاحش کن ! ولی من نه توانش رو دارم ونه حوصله شو ، خانواده ی من مذهبی هستن باورم نمیشه موافقن ! شما بگید حاج آقا این آدم ترسناک نیست ؟ اصلا جوجوئه !میدونم طولانی شد .اگه تونستین سریع جوابمو بدین وقتم داره تموم میشه دیگه، حلالم کنید به قولی یک در دنیا صد در آخرت ! یا علی
- [سایر] باز هم سلام شما جواب سلام و احوالپرسی و حرف های نه چندان مهم و..رو میدید اما اگه یکی یه سؤال مهم داشته باشه هزار بار باید براتون پیام بفرسته تا شاید جواب بدین. میدونم طولانیه و پیامها زیاد و وقت شما برای پاسخگویی کم، اما ما هم به جواب شما نیاز داریم. باور کنید کسی رو ندارم که باتجربه باشه وگرنه مزاحم شما نمی شدم. دوباره می فرستم به امید اینکه این بار جوابمو بدین: (لطفا همه پیام رو در سایت نذارید) من دختری 23 ساله هستم و خانواده ای مذهبی دارم(البته نه از نوع افراطیش). سال گذشته در راه دانشگاه پسری که اصلا نمی شناختمش جلوی من را گرفت و گفت که از در خانه تا اینجا(یعنی نزدیک دانشگاه)دنبال من برای امر خیر اومده و من به او گفتم که خیلی کار اشتباهی کرده و گذاشتم رفتم. حدود 1 ماه بعد خواهرش را فرستاد دم در خانه و با مادرم صحبت کرد و معلوم شد که خواهرش در کوچه ما می نشیند و این آقا حدود 1 ماه من را تحت نظر داشته و بعد برای خواستگاری اقدام کرده. آن زمان ما جواب رد دادیم به خاطر اینکه می خواستم درس بخوانم و قصد ازدواج نداشتم اما ناگفته نماند که بدم نمی آمد یک بار بیایند و بیشتر درباره اش بدانم و درباره اش فکر کنم. چون تقریبا موارد ظاهری و اولیه اش خوب بود: به گفته خواهرش فوق دیپلم ریاضی داشت و در یک شرکت عمرانی کار می کرد،اهل رفیق بازی و سیگار نبود و نماز و روزه اش هم به جا بود. یک خانه و ماشین هم داشت. اما مهم ترین دلیل ما برای رد کردن او این بود که من را در خیابان دیده و انتخاب کرده بود و این شیوه انتخاب او از نظر من و خانواده ام اصلا درست نبود. به نظر ما کسی که اینقدر راحت و از روی ظاهر همسرش رو انتخاب کنه و درباره زندگیش تصمیم بگیره، درباره مسائل مهمتر زندگیش هم مسلما همین طور تصمیم خواهد گرفت. خلاصه که گذشت و من پیش خودم فکر کردم که حتما کس دیگری رو میبینه و دنبال اون میره. اما بعد از یک سال دوباره دو تا از خواهرهاش اومدند دم در خانه(البته خودش و مادرش هم آمده بودند اما جلو نیامدند) و دوباره همان حرف ها را به مادرم زدند. نگو که آقا تو این 1 ساله تو فکر من بوده و هرچی دخترای دیگه رو بهش پیشنهاد می دادند قبول نمیکرده و خواهرش رو مقصر میدونسته که ما جواب رد دادیم وگفته که حتما خواهرش طوری صحبت کرده که ما قبول نکردیم. مادرم طبق حرف هایی که همیشه وقتی حرف ازدواج به میان می آمد، من می گفتم، به آنها گفته بود که من قصد ازدواج ندارم(اما مدتی است که این نظر من عوض شده ولی به مادرم هنوز نگفته ام). خلاصه، قرار شد که مادرم با من صحبت کند و به آنها جواب دهد. وقتی موضوع را با من درمیان گذاشت ازش پرسیدم نمیشه حالا بیایند و صحبت کنیم و درباره اش فکر کنیم؟ دلیلم هم این بود که مسائل اولیه که لازم است را ظاهرا این شخص دارد، و مادرم موافقت کرد اما وقتی موضوع را با پدرم درمیان گذاشت او مخالفت کرد و گفت کسی که همین طوری یکی رو می بینه و به همین راحتی انتخاب می کنه به درد زندگی نمی خوره. پدرم همون دلیلی رو آورد که پارسال خودم آوردم ولی الان اصلا بهش فکر نکردم. به نظر شما آیا این تفکر درسته؟ از طرفی فکر می کنم که کسی که یک سال سر تفکرش مونده و با اینکه جواب رد شنیده باز هم نظرش عوض نشده این انتخابش از روی احساس نبوده، چون بالاخره رفتار من رو در مدتی که تحت نظرم گرفته بوده، دیده و همین هم، تا حدی ولو کم، خصوصیات من رو نشونش داده. اما از طرفی هم حرف پدرم درست به نظر می رسه و الان نمیدونم چی کار کنم؟ 1- من چادری هستم و وقتی بیرون می روم آرایش نمی کنم و کلا ظاهری ندارم که توجه دیگران را جلب کنم و فکر نمی کنم که این آقا از روی قیافه من را انتخاب کرده باشد، و مسلما یکی از ملاک های ایشان همین چادری بودنم است و...، کسی را بخاطر چادرش و مذهبی بودنش انتخاب کند، لا اقل ارزش فکر کردن را دارد. آیا این نظرم درست است؟ 2- آیا پدرم درست میگه و دیگر نباید به این آقا فکر کنم یا اینکه نظر پدرم درست نیست و باید روی این مورد کمی بیشتر فکر کنیم؟ 3- اگر نظر پدرم (که زمانی نظر من هم بود و الان هم تا حدودی هست)درست نیست چه دلایل منطقی می تونم برایش بیارم تا هم خودم مطمئن تر قدم بردارم و هم پدرم راضی بشه که آنها بیایند و بیشتر با هم آشنا بشیم و بعد تصمیم بگیریم. پدرم آدم منطقی است و با دلیل و برهان میشه راضی اش کرد. 4- از طرفی اطراف ما در فامیل پسری که سن و سالش به من بخوره وجود نداره و کسی که در آینده همسر من میشه مسلما از فامیل نیست، یا از همکارانم خواهد بود که فعلا همچین آدمی در محل کارم نیست، یا از هم دانشگاهی هام، یا کسانی که توی مجالس و جاهای دیگه من رو می بینند، می خوام بگم این اتفاق ممکنه باز هم برام بیفته و بالاخره یکی از همین آدم هایی که یا خودشون یا خانواده شان منو می بینند و می پسندند، همسرم میشه و اگه ما بخوایم همشونو با همین تفکر رد کنیم که نمیشه، درسته؟ بالاخره یک اولین باری باید وجود داشته باشه، نه ؟ 5- یک مشکل دیگه هم دارم و اون اینه که چطوری می تونم به مادرم بگم که نظر من درباره ازدواج فرق کرده و قصد ازدواج دارم؟ نمی دونم چه طوری بهش بگم که خواستگارام رو رد نکنه، آخه همشونو که مثل این مورد من نمی فهمم که بخوام نظرم رو بگم. اصلا روم نمیشه و نمیدونم که چه طوری باهاش این موضوع رو مطرح کنم که یه وقت فکر نکنه من برای ازدواج عجله دارم و هول شدم. در ضمن اصلا دوست ندارم که دیر ازدواج کنم، چون در اطرافم می بینم کسانی که سنشون بالاست و هنوز ازدواج نکردند اولا توقعاتشون بالاتر میره یا اینکه از لحاظ فکری توی انتخاب دچار وسواس میشن، ثانیا افرادی که می آیند خواستگاریشون اغلب کسانی هستند که سنشون خیلی از اون ها بیشتره و من اصلا با فاصله سنی زیاد نمی تونم کنار بیام، ثالثا این افراد آخرش هم کسی رو که انتخاب می کنند کسی نیست که همیشه می خواستند، و من نمی خوام دچار این مشکلات بشم. باز هم متشکرم. اجرتون با خدا، چه جوابمو بدید چه نه.
مسئله مرتبط یافت نشد