صاحب یک فرزند پسر هستم که خیلی دوستش دارم ماه چهارم بارداری را طی می کنم و از همان اول به خدا توکل کردم جنین سالم است و باوجود اینکه تا حالا فکر می کردم که جنسیتش برایم مهم نیست ولی وقتی فهمیدم پسر است از یک طرف دلم گرفت و فکر کردم برای همیشه تنها ماندم و از طرف دیگر عذاب وجدان شدید دارم که چرا به نعمت و مصلحت خدا تردید دارم لطفا راهنمایی کنید تا آرمش واقعی را احساس کنم.

با سلام . دوست عزیز دختر و پسر هر کدان منافع زیادی برای مادر و پدر دارند که در روال تربیت مشخص می شود . به علاوه ما از غیب بی خبریم و از مصالح این امر بی اطلاعیم . ممکن است مصلحت امر بعد از بیست سال نمایان شود و یا شاید در این دنیا هیچ گاه بر ان واقف نباشم اما صلاح شما در این است و شما باید به این موضوع یقین پیدا کنید .بسیارند اتفاقاتی که ما فکر می کنیم خیری برای ما نداره و پس از سال ها ان را می فهمیم. خداوند از پدر و مادر برای ما دلسوز تره مگه میشه مصلحت ما رو نداند و یا در نظر نداشته باشد . او حکیم و دانا و توانا است خود را به او بسپارید و کودک خود را در ارامش خود ارام به دنیا اورید .و اجازه این افکار وسواسی را به خود ندهید .