مناسب
مناسب، وصف ملازم حکم در قیاس و متناسب با آن می باشد.
با سلام و خسته نباشید.من مدت 8 ماه است که با آقایی نامزد کردم قراره ماه بعد عقد کنیم.یه سری رفتارهای ایشون هست که من نمیدونم چه برخوردی با آنها داشته باشم.نمیخوام رفتار اشتباهی کنم چون میگن هر جور زندگیتو شروع کنی همونطوری باید پیش بری.به عنوان مثال وقتی با هم سر مسئله ای بحثمون میشه ایشون عصبانی میشه تا جایی که با هم قهر میکنیم وقتی آشتی میکنیم بهش میگم که چرا انقدر عصبانی میشی.میگه من اخلاقم اینجوریه وقتی ازت کاری رو میخوام اون لحظه بگو چشم تا من آروم بشم بعداً با محبت راضیم کن.ولی مشکل من اینه که بهش میگم وقتی خواسته ی غیر منطقی داری من نمیتونم به دروغ بهت بگم باشه.مثلاً چند روز پیش بحثمون شد.من به مادرم قول دادم براش بوفه بخرم نامزدم تا شنید گفت نه چرا انقدر ول خرجی میکنی اینجوری عادت میکنی به ولخرجی.هر چی گفتم به مامانم قول دادم قبول نکرد تا دعوامون شد منم کوتاه نمیومدم.وقتی آشتی کردیم گفت تو یه چشم میگفتی بعداً باهام حرف میزدی میگفتی زشته به مامانم قول دادم اونوقت من قبول میکرد.ما سر این موضوع خیلی بحث میکنیم به نظر شما رفتار مناسب چیه؟آیا من همیشه باید اول بگم چشم؟این باعث نمیشه ایشون به چشم گفتن من عادت کنه؟
باسلامدوست گرامی حال که قرار است زندگی زناشویی را اغاز کنید رعایت برخی از اصول الزامی است.یکی از این موارد که بسیار مهم است این است که هرگز بدون هماهنگی با همسرتان قولی به کسی ندهید حتی اگر قرار باشد از داشته ها و درآمد خودتان خرج کنید. وجود هماهنگی و مشورت میان زوجین باعث می شود که این سبک رفتاری تبدیل به عادت شده و شما دو نفر بیاموزید که بدون اطلاع هم تصمیمی نگیرید ضمن اینکه این رفتار باعث بالارفتن سطح حرمتها میان شما دو نفر می شود.در مورد مسایلی که اختلاف زا است نیز لزومی ندارد شما چشم بگویید بلکه بحث را به مجرای منطقی بکشید مثلا وقتی دیدید که با مطرح شدن موضوعی خاص همسرتان عصبی شدند و ادامه دار شدن این بحث باعث ایجاد درگیری و دعوا و قهر می شود توصیه می کنم به همسرتان بگویید:فعلا وقت مناسبی برای صحبت کردن در این زمینه نیست در یک زمان مناسب تر که هر دو آرامش داشتیم در مورد این مساله تصمیم می گیریم و ....از این طریق هر دوتان یاد می گیرید که دیگر در مورد مشکلات با یکدیگر دعوا نکنید بلکه در فرصت مناسب به حل مساله بپردازید.با تشکر از تماس شما
باسلامدوست گرامی حال که قرار است زندگی زناشویی را اغاز کنید رعایت برخی از اصول الزامی است.یکی از این موارد که بسیار مهم است این است که هرگز بدون هماهنگی با همسرتان قولی به کسی ندهید حتی اگر قرار باشد از داشته ها و درآمد خودتان خرج کنید. وجود هماهنگی و مشورت میان زوجین باعث می شود که این سبک رفتاری تبدیل به عادت شده و شما دو نفر بیاموزید که بدون اطلاع هم تصمیمی نگیرید ضمن اینکه این رفتار باعث بالارفتن سطح حرمتها میان شما دو نفر می شود.در مورد مسایلی که اختلاف زا است نیز لزومی ندارد شما چشم بگویید بلکه بحث را به مجرای منطقی بکشید مثلا وقتی دیدید که با مطرح شدن موضوعی خاص همسرتان عصبی شدند و ادامه دار شدن این بحث باعث ایجاد درگیری و دعوا و قهر می شود توصیه می کنم به همسرتان بگویید:فعلا وقت مناسبی برای صحبت کردن در این زمینه نیست در یک زمان مناسب تر که هر دو آرامش داشتیم در مورد این مساله تصمیم می گیریم و ....از این طریق هر دوتان یاد می گیرید که دیگر در مورد مشکلات با یکدیگر دعوا نکنید بلکه در فرصت مناسب به حل مساله بپردازید.با تشکر از تماس شما
عنوان سوال:
با سلام و خسته نباشید.من مدت 8 ماه است که با آقایی نامزد کردم قراره ماه بعد عقد کنیم.یه سری رفتارهای ایشون هست که من نمیدونم چه برخوردی با آنها داشته باشم.نمیخوام رفتار اشتباهی کنم چون میگن هر جور زندگیتو شروع کنی همونطوری باید پیش بری.به عنوان مثال وقتی با هم سر مسئله ای بحثمون میشه ایشون عصبانی میشه تا جایی که با هم قهر میکنیم وقتی آشتی میکنیم بهش میگم که چرا انقدر عصبانی میشی.میگه من اخلاقم اینجوریه وقتی ازت کاری رو میخوام اون لحظه بگو چشم تا من آروم بشم بعداً با محبت راضیم کن.ولی مشکل من اینه که بهش میگم وقتی خواسته ی غیر منطقی داری من نمیتونم به دروغ بهت بگم باشه.مثلاً چند روز پیش بحثمون شد.من به مادرم قول دادم براش بوفه بخرم نامزدم تا شنید گفت نه چرا انقدر ول خرجی میکنی اینجوری عادت میکنی به ولخرجی.هر چی گفتم به مامانم قول دادم قبول نکرد تا دعوامون شد منم کوتاه نمیومدم.وقتی آشتی کردیم گفت تو یه چشم میگفتی بعداً باهام حرف میزدی میگفتی زشته به مامانم قول دادم اونوقت من قبول میکرد.ما سر این موضوع خیلی بحث میکنیم به نظر شما رفتار مناسب چیه؟آیا من همیشه باید اول بگم چشم؟این باعث نمیشه ایشون به چشم گفتن من عادت کنه؟
پاسخ:
باسلامدوست گرامی حال که قرار است زندگی زناشویی را اغاز کنید رعایت برخی از اصول الزامی است.یکی از این موارد که بسیار مهم است این است که هرگز بدون هماهنگی با همسرتان قولی به کسی ندهید حتی اگر قرار باشد از داشته ها و درآمد خودتان خرج کنید. وجود هماهنگی و مشورت میان زوجین باعث می شود که این سبک رفتاری تبدیل به عادت شده و شما دو نفر بیاموزید که بدون اطلاع هم تصمیمی نگیرید ضمن اینکه این رفتار باعث بالارفتن سطح حرمتها میان شما دو نفر می شود.در مورد مسایلی که اختلاف زا است نیز لزومی ندارد شما چشم بگویید بلکه بحث را به مجرای منطقی بکشید مثلا وقتی دیدید که با مطرح شدن موضوعی خاص همسرتان عصبی شدند و ادامه دار شدن این بحث باعث ایجاد درگیری و دعوا و قهر می شود توصیه می کنم به همسرتان بگویید:فعلا وقت مناسبی برای صحبت کردن در این زمینه نیست در یک زمان مناسب تر که هر دو آرامش داشتیم در مورد این مساله تصمیم می گیریم و ....از این طریق هر دوتان یاد می گیرید که دیگر در مورد مشکلات با یکدیگر دعوا نکنید بلکه در فرصت مناسب به حل مساله بپردازید.با تشکر از تماس شما
- [سایر] با سلام. بدون حاشیه یه راست میروم سر موضوع: سئوال من مشکل من در انتخاب نهایی بین دانشگاه رفت نو حوزه رفتن است! من پسری 19 ساله هستم که یک سال پشت کنکور ماندم (یعنی دوبار کنکور دادم) ودر نهایت چونکه رشتم ریاضی فیزیک بود تونستم در دانشگاه سراسری ارومیه دوره روزانه در رشته فیزیک نظری قبول بشم وحالا هم حدود یک ماه ونیم است که دارم میرم دانشگاه. ولی یه دو یا سه سالی است که به دلم افتاده که برم حوزه. حالا مطمئن نیستم که این به دل افتادن ناشی از تخیلات لحظه ای است یا نه واقعا خدا میخواد( آخه شنیدم که هرچیزی که ما واقعا دلمون بهش سوق داده میشه ومیخوایم اونو خدا میگه برو طرفش! (این درسته؟))-( یهجورایی مذهبی بودن رو تو طلبه بودن میدونم!!) البته بابام مخالفت میکنه و میگه که شغل خوبی نیست واین برات شغل نمیشه ودر آینده مشکلات خیلی زیادی خواهی داشت ومنزلت اجتماعی نداره وآیندش معلوم نیست ( واگه فردا این نظام یه جوریش شد تو جونت در خطره!) و از این حرفا. این که میگم بابام مخالفه آیا میشه که با وجود ناراضی بودن پدر من باز هم به حوزه برم. البته مادرم کمی بگی نگی راضی هست. آیا این کار کار درستیه؟ولی من احساس خوبی بهش دارم (به حوزه رفتن). ولی بالاخره برا دانشگاهم خیلبی زحمت کشیدم . از طرفی این رشته من در دانشگاه خیلی سخته وبراش در آینده کارش خیلی نداره(البته اونجوری که میگن ، آیا واقعا اینجوریه). حالا شاید این زیاد مهم نباشه وبشه با یه کنکور مجدد دادن این مشکل رو برطرف کرد. ولی مشکل من در اصل قضیه هست. البته من در این مورد حوزه یا دانشگاه با خیلی ها مشاوره کردم وهرکس یه حرفایی گفته و اگه ناراحت نشین باید بگم هرکسی سعی کرده زیاد حوصله نذاره وزود خاتمه ش بده وتموم بشه. ولی اینا نمیدونن که من اینو همینجوری نمیپرسم وپای آینده من درمیونه. البته از مشکلات طلبگی هم درست وغلط خبر کمی دارم . شما ببیندی اینا درسته؟: مثل دور بودن از خانواده( چون ما در یکی از شهرستانهای آذربایجان غربی هستیم واگه خدا بخواد میخواهم از قم قبول بشم)- درسهای زیاد وفشرده- شنیدم که به هر 3نفر یه اتاق 3در 4 میدن. آخه من تو خوابیدن خیلی حساسم واگه کسی شب خروپف کنه یا حرف بزنه تو خواب یا ... اصلا نمیتونم بخوابم. به همین خاطر دیگه تو ارومیه تو خوابگاه نمیمونم وبیرون خودم تنها یه خونه شخصی کوچیک البته با همکاری پدرو مادرم گرفتم واونجا میمونم. خوب میگفتم- مشکلات موندن وتحصیل وازدواج- راستی این ازذواج چجوریه؟- آینده شغلیش چجوریه و مثلا یه طلبه که حدودا 10سال خوند آیا یه انتخاب داره؟ مثلا باید بره وتویه مسجد مثلا پیش نماز بشه؟ یا فقط بره تو یه مسجد سخنران بشه؟ البته من نمیگم که ازین کارا زیاد خوشم نمیاد(البته نمیدونم چرا؟) ولی آیا گرایش دیگه ای هم داره؟- این مورد توجه قرار گرفتن من در پوشیدن لباس روحانیت برا من یه مسئله هست. نمیدونم چرا فکر میکنم که از پوشیدن این لباس کمی خوشم نمیاد. میشه آخوند شد وبا لباس عادی بود؟ وn مشکل دیگه که شاید باشه. ببینید من ازین میترسم که یه روزی به خودم بیام وبه حوزه برم واونجا به من بگن که دیر از خواب پاشدی وسن تو زیاده!. از اون روز میترسم. از اون روز میترسم که خدا بهم بگه که من اینو به دلت انداختم وتو قبول نکردی و... . از اینا میترسم. اصلا وقتی با کسی در این مورد مشورت میکنم ، وقتی که از من میپرسه که آخه هدف اصلیت از حوزه رفتن چیه من واقعا میمونم!! یعنی واقعا اون هدف اصلی ومهم رو نیمدونم چی بگم. میگن واسه چیش میری؟ واسه پولش واسه لباسش واسه ... . واسه چی؟ ولی من جوابی ندارم. یعنی اون عشق روحانیت ور نمیتونم بیان کنم وهمیشه محکوم میوفتم. اوه!. ببخشید خیلی زیاد شد. خلاصه این ریش واین قیچی! شاید این آخرین مشاوره ای باشه که میکنم وبر اساس همین جواب شما تصمیم بگیرم. در آخر ، یا الله!
- [سایر] سلام جناب آقای مرادی از شما خواهش می کنم بعد از خوندن حرف هام، به دور از هرگونه تعصب مذهبی و عرفی به من کمک کنید. این تعصبی که ازش حرف می زنم چیزیه که باعث شده من مجبور بشم حرف هایی رو که باید با مادرم درمیون بذارم تا به من راه حل نشون بده رو بیام اینجا و تو این سایت با شما درمیون بذارم. دختری 23 ساله هستم اهل یک خانواده ی مذهبی و دین دار. البته خودم خیلی وقته که فکر می کنم از خدا دور شدم اما در هر صورت هنوز به خیلی چیزها پایبندم. شاید نمازم رو یک خط در میان می خونم اما حجابم رو کاملا حفظ می کنم روزه هام رو کامل می گیرم و--- البته می دونم که گرفتن روزه یا حفظ حجاب ربطی به خوندن یا نخوندن نماز نداره و اینها فرایضی هستند که هرکدوم رو باید به جای خودشون انجام داد. من حدود سه سال پیش از طریق اینترنت و البته نه از طریق چت بلکه از طریق وبلاگ نویسی با پسری آشنا شدم، این پسر هم سن خودمه و دارای یک خانواده ی کاملا مذهبی و دیندار هستن. خودش هم انسانی بسیار معتقد و اهل دین و مذهبه. دارای خواهر و مادری محجبه و خودش هم دارای سر و وضعی ساده و معمولیه. بعد از گذشت این سه سال ما حس کردیم که به هم علاقه مند شدیم. البته راجع به این موضوع خیلی با هم بحث داشتیم که آیا این حس ما واقعا علاقه است یا نه فقط به همدیگه عادت کردیم و این باعث شده که فکر کنیم به هم علاقه مندیم. ما این موضوع رو هزاران بار حلاجی کردیم و در پایان به این نتیجه رسیدیم که مقدار بسیار زیادی از این حس رو علاقه ی واقعی تشکیل داده و خوب تا حد کمی هم به هم عادت کردیم که اجتناب ناپذیره. من از ابتدای آشناییم با این پسر مادرم رو در جریان گذاشتم و تقریبا همه چیزهایی که بینمون می گذشت رو براش تعریف می کردم. مادرم به دلیل همون تعصب مذهبی و دینی که گفتم همیشه من رو از برقراری ارتباط اینترنتی با این پسر منع می کرد و می گفت که این کار درستی نیست و این آدم ها معلوم نیست کی هستن و من از این ناراحت بودم که مادرم بدون اینکه از خانواده ی این پسر چیزی بدونن ، اون رو هم با بقیه ی پسرایی که در اینترنت به دنبال پیدا کردن وسیله ای برای ارضای امیال خودشون می گردن به یه چوب می روندن--- من حس می کنم چون مادرم چت کردن و یا هرگونه ارتباط اینترنتی رو بد می دونن دیگه هیچ کاری به این ندارن که طرفشون چه جور آدمیه و تنها به این دلیل که از طریق اینترنت با کسی آشنا شدم این رو بد می دونن! بگذریم شاید نظر شما هم همین باشه--- خلاصه به خاطر همین طرز برخورد مادرم درست در موقعی که من متوجه علاقم به این پسر شدم و می خواستم راهی پیدا کنم تا این موضوع رو هم مثل قبل با مادرم درمیون بذارم، این طرز فکر و برخورد، من رو از این کار منصرف کرد و درواقع جرات این کار رو از من گرفت. این آقا اهل تهران هستن و تابستون قبل فرصتی دست داد تا من به تهران برم و در مدتی که اونجا بودم چندبار ایشون رو دیدم و طی این دیدارها من تا حدی فهمیدم که آنچه از طریق اینترنت راجع به ایشون حس کرده بودم درست بوده و ایشون جزو دسته پسرهایی که قصد به دام انداختن طعمه رو دارن نیست. ایشون دارای سر و وضعی معمولی و مذهبی و ساده بود و حرفهاش هم بسیار منطقی بود و هیچگونه خطایی هم در رفتار و گفتار ازش سر نزد. که البته می دونم نمیشه آدم ها رو به سادگی و با سه سال ارتباط اینترنتی و چند نوبت ملاقات شناخت. اما حداقل چیزی که فهمیدم این بود که این آقا در هیچ موردی به من دروغ نگفته بود. این رو هم بگم که از ابتدای آشناییمون مادر این آقا در جریان ارتباط ما بود و حتی قضیه ی علاقه ی ما به هم رو هم می دونست. مسئله ی مهمی که من رو درگیر خودش کرده اینه که این آقا الان باید طبق موظفی به سربازی بره اما به دلیل مشکلاتی که داره از این کار امتناع می کنه و می گه که هیچوقت قدم به سربازخونه نمیزاره! چیزهایی راجع به سربازی دیده و شنیده که باعث شده این حالت براش بوجود بیاد. به دلیل اینکه نمی ره سربازی نمی تونه کار بگیره و از همه چی مونده و الان تمام فکر و ذکرش شده گشتن دنبال آشنا برای معافی گرفتن! ما با هم قرار گذاشتیم که هروقت تونست روی پای خودش وایسه بیاد خواستگاری و من می دونم که اگر به لجبازیش ادامه بده و سربازی نره شاید به این زودی ها نتونه روی پای خودش وایسه. ما چندین بار روی این موضوع با هم بحث کردیم و اون هربار گفته که به سربازی نمی ره. این موضوع انقدر بهش فشار آورده که با وجود علاقه ی شدیدی که به هم داریم چندین بار به من گفته که فکر می کنه نمی تونه من رو خوشبخت کنه و مشکلات انقدر زیادن که شاید نتونه به این زودی ها از پسشون بربیاد و نمی خواد که من به پای اون بسوزم . با وجود 23 سال سن حرف هایی می زنه که خیلی بالاتر از تجربه های این سن هست. یکبار که بحث کرده بودیم می گفت که الان که زیر یک سقف نیستیم همه چیز قشنگ و خوبه اما وقتی وارد زندگی بشیم و مشکلات سر راهمون قرار بگیرن اونوقت دیگه همه چیز به این خوبی و قشنگی نیست. وقتی که مجبور بشم برای یک لقمه نون شب و روز کار کنم اونوقت دیگه نمی تونم مثل الان عشقم رو با تو تقسیم کنم و می ترسم ازین که زندگیمون اونجوری بشه و اونوقت اگه حتی یک لحظه تو احساس بدبختی کنی من نمی تونم جوابگوی خدا و حساب و کتابش باشم . می گفت اگر هم بخوام رو پای خودم وایسم باید حداقل 6 تا 7 سال دیگه صبر کنیم تا من بتونم یک درآمد خوب و ثابت داشته باشم. اما من با 23 سال سن چه جوری می تونم خانوادم رو راضی کنم که 7 سال دیگه صبر کنم تا این پسر که از نظر مادرم هم مورد قبول نیست بیاد خواستگاریم؟ اگر دست خود من بود و اگر رنج و ناراحتی پدر و مادرم برای من مهم نبود، تا 10 سال دیگه هم صبر می کردم... آقای مرادی نمی دونم چی کار کنم. درمونده شدم. دلم می خواد موضوع علاقه م رو به این پسر با مادرم درمیون بذارم اما می ترسم و نمی تونم. از طرف دیگه نمی دونم که اگه به امید خدا این پسر تونست تا دو یا 3 سال دیگه به اوضاع خودش سر و سامون بده ، چه جوری به مادرم بگم و اونو راضی کنم که بذاره بیاد خواستگاری. دلم می خواد بهش کمک کنم و بتونم باری از دوشش بردارم تا بتونیم به هم برسیم. ما به هم خیلی علاقه مندیم ،خیلی زیاد اما مشکلات هم زیادن. دیروز که روز شهادت اما جواد(ع) بود با هم نذر کردیم که اگه تا سال دیگه همین موقع به یه ثبات مالی رسید، برای نیمه ی شعبان و عید غدیر و شهادت امام جواد به مقداری که برامون مقدور باشه در راه خیر خرج کنیم. آقای مرادی من از شما راهنمایی می خوام. من باید چی کار کنم؟ خواهش می کنم راهنماییم کنید. خیلی افسرده و ناراحتم. منتظر راهنمایی شما هستم.
مسئله مرتبط یافت نشد