بیماری
مقابل سلامت و تندرستی را بیماری گویند. از آن در بابهای طهارت، صلات، زکات، صوم، اعتکاف، حج، جهاد، حجر، ضمان، وصیّت، نکاح، طلاق، اطعمه و اشربه، ارث، حدود، قصاص و دیات سخن رفته است.
اگر پزشکی خطرناک بودن بیماری بیمار و نا امید بودنش را از حیات بیمار به وی بگوید، اسباب نگرانی شدید روحی بیمار و کسان وی را فراهم می نماید. ولی از طرف دیگر برای گرفتن اذن از بیمار و کسان وی در صورت نیاز به عمل جرّاحی گفتن آن لازم است. و چه بسا موجب می شود بیمار وصیّت نماید، یا امانات مردم را به آنان بازگردانده، و از آنها کسب حلّیّت کند، و خود پزشک هم مورد اعتراض بعدی بازماندگان بیمار نسبت به عدم اخبار به آنان در مورد خطرناک بودن بیماری قرار نگیرد. و چنانچه خطرناک بودن بیماری را اطّلاع ندهد، صدمه روحی و فکری به بیمار وارد نمی شود هرچند تأثیری هم در جهت بهبودی مریض ندارد اگر راه منحصر در گفتن صریح خطرناک بودن بیماری و یا نگفتن باشد، طبیب چه بکند؟
معمولاً در این گونه موارد راه سومی وجود دارد، و آن اینکه با عبارات مناسبی از مریض و کسان او اجازه می گیرند، و می توان مطلب را برای بعضی از کسان او، که روحیه بهتری دارند، بیان کرد. بنابراین ضرورتی ندارد که همه چیز را با صراحت بگوید.
معمولاً در این گونه موارد راه سومی وجود دارد، و آن اینکه با عبارات مناسبی از مریض و کسان او اجازه می گیرند، و می توان مطلب را برای بعضی از کسان او، که روحیه بهتری دارند، بیان کرد. بنابراین ضرورتی ندارد که همه چیز را با صراحت بگوید.
عنوان سوال:
اگر پزشکی خطرناک بودن بیماری بیمار و نا امید بودنش را از حیات بیمار به وی بگوید، اسباب نگرانی شدید روحی بیمار و کسان وی را فراهم می نماید. ولی از طرف دیگر برای گرفتن اذن از بیمار و کسان وی در صورت نیاز به عمل جرّاحی گفتن آن لازم است. و چه بسا موجب می شود بیمار وصیّت نماید، یا امانات مردم را به آنان بازگردانده، و از آنها کسب حلّیّت کند، و خود پزشک هم مورد اعتراض بعدی بازماندگان بیمار نسبت به عدم اخبار به آنان در مورد خطرناک بودن بیماری قرار نگیرد. و چنانچه خطرناک بودن بیماری را اطّلاع ندهد، صدمه روحی و فکری به بیمار وارد نمی شود هرچند تأثیری هم در جهت بهبودی مریض ندارد اگر راه منحصر در گفتن صریح خطرناک بودن بیماری و یا نگفتن باشد، طبیب چه بکند؟
پاسخ:
معمولاً در این گونه موارد راه سومی وجود دارد، و آن اینکه با عبارات مناسبی از مریض و کسان او اجازه می گیرند، و می توان مطلب را برای بعضی از کسان او، که روحیه بهتری دارند، بیان کرد. بنابراین ضرورتی ندارد که همه چیز را با صراحت بگوید.