اقامتگاه
اِقامَتْگاه، اصطلاح حقوقی به معنی محل سکنای شخص و مرکز مهم امور او میباشد. اقامتگاه همچون «اسم» از مشخصات هر شخص حقیقی یا حقوقی است. اقامتگاه در حقوق داخلی و حقوق بینالملل خصوصی دارای اهمیت و آثار گوناگونی است. اقامتگاه در فقه اسلامی عنوان خاصی ندارد و مواد ۱۰۰۲ تا ۱۰۱۰ قانون مدنی ایران با استفاده از حقوق جدید اروپا ، به ویژه از قانون مدنی فرانسه اقتباس شده است.