شخصی اراده زیارت دارد، طبق قانون دولت پانصد تومان ودیعه می‌گذارد، بعد در بین راه محتاج به پول می‌شود از یکی از رفقایش قرض می‌کنددر ضمن قرض دهنده شرط می‌کند که من پانصد تومان به تو قرض می‌دهم که پانصد تومانی که ودیعه گذارده‌ای من از باب طلبم بگیرم با استفاده‌ای که بانک می‌دهد، قرض گیرنده قبول می‌کند، این استفاده‌ای که بانک می‌دهد برای قرض دهنده چه صورت دارد؟

قرض دادن و قرض گرفتن با این شرط ربا و حرام است و لکن اگر چیزی که ودیعه گذاشته است اسکناس باشد نه طلا و نقره و معامله‌ای که با رفیقش می‌کند خرید و فروش باشد نه قرض، جواز آن بعید نیست.