میرزا حسنعلی مروارید
آیة الله حاج میرزا حسنعلی مروارید در روز هشتم شوال ۱۳۲۹ ق. در مشهد مقدس پا به عرصه حیات نهاد. پدرش، حجة الاسلام والمسلمین حاج شیخ محمد رضا مروارید (۱۲۹۹ـ ۱۳۳۸ ق) از عالمان وارسته مشهد بود و با عالم ربانی، حاج شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی، رابطه دوستی و عقد اخوت داشت. [۱] شهرت «مروارید» در این خاندان، به دلیل انتساب آنان به یکی از مشهورترین رجال ادب و هنر عصر تیموری، یعنی خواجه شهاب‌الدین عبدالله مروارید کرمانی (۸۶۵ ـ۹۵۵ ق.) می باشد. عموی آیة الله مروارید، حاج شیخ اکبر مروارید نیز از عالمان و شاگردان محقق بزرگ، آخوند محمد کاظم خراسانی بوده است. جد مادری وی، عالم ربانی و صاحب کرامات آیة الله حاج شیخ حسنعلی تهرانی (م۱۳۲۹ق.) از شاگردان برجسته میرزای شیرازی و از عالمان نامدار قرن چهاردهم هجری در مشهد مقدس بوده است. نام حسنعلی به یاد آن اسوه تقوا و نیز به احترام حاج شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی بر آیة الله مروارید نهاده شده است. آیة الله میرزا حسنعلی مروارید در سال ۱۳۳۷ق. و در اوان ۹ سالگی، پدر بزرگوارش را از دست داد و مطابق وصیت پدر، تحت نظارت دوست معتمد او، حاج شیخ حسنعلی اصفهانی (نخودکی) و تربیت و تدبیر مادری وارسته و اهل تهجد قرار گرفت. او در خانواده ای که سه پسر نه ساله، هفت ساله و نوزاد داشت، تکیه گاه مادر در سختی های خانواده بود. صبوری بر رنج یتیمی و مشکلات زندگی، عظمت روح این کودک را نشان می دهد. حاج شیخ حسنعلی نخودکی، پس از فوت دوست دیرین خویش، فرزند مستعد وی را با احترام و تکریم، میرزا حسنعلی خطاب می کرد؛ گویی در پیشانی بلند، چشمان نافذ و چهره مصمم او، آینده ای سرشار از علم، استقامت، تقوا و خدمت را خوانده بود. [۲]