هر عمل نیکی از دو جنبه ی حسن فعلی (اصل عمل) و حسن فاعلی (نیت صحیح) تشکیل شده است؛ یعنی، فعلی مورد قبول خداوند واقع می شود که هم کار صحیحی باشد و هم به نیّت و انگیزه ی خدائی و برای رضای خداوند انجام گیرد. در روایات اسلامی بر نیّت فعل بسیار تأکید شده و آن را به نوعی روح عمل معرفی کرده اند. چه بسا انسان مؤمن نیت عملی را می کند که موفق به انجام آن نمی شود که اگر در نیت انجام آن صادق باشد و قصد واقعی برای انجام آن داشته باشد بر طبق روایات ائمه معصومین(ع) خداوند ثواب و اثرات آن عمل را به او می دهد. در مورد دعای عهد نیز اگر با نیت خالص قصد انجام آن را داشته باشد و قبل از انجام آن بمیرد، خداوند اثر و ثواب دعا را به او می دهد و در این گونه دعاهای مستحب، زیاد خواندن آنها موجب ازدیاد اجر و ثواب می شود.
