از نظر اسلام ارتباط جنسی یک خانم با کسی که محرم اوست، چه گناهی دارد؟

غریزه جنسی   یکی از مهم‌ترین غرایز بشر و عامل بقای نسل آدمی و یکی از نعمت های بزرگ پروردگار است که به انسان بخشیده است . غریزه جنسی در دوران بلوغ و نوجوانی با گرایش به جنس مخالف، بروز می‌کند و به معنای میل فطری، روانی و بالاخره فیزیکی است که به جهت خاصی فرد را به حرکت درمی ‌آورد و به «رفتار جنسی» می‌انجامد .   اسلام ارضای تمایل جنسی را   تنها در نظام خانواده و در پرتو ازدواج امری پسندیده به حساب آورده و بر آن تأکید ورزیده است و به انسان‌ها اجازه داده تا تمایل جنسی خود را از طریق آمیزش با همسر خویش ارضا کنند.   اسلام علاوه بر ازدواج دائم، امکان ازدواج موقت را تحت شرایطی خاص به منظور ارضای غریزه جنسی فراهم ساخته است . از این جهت است که در دین اسلام ازدواج تنها راه ابراز و ارضای تمایل جنسی به شمار می‌آید و به هیچ وجه سرکوب غریزه جنسی جایز دانسته نشده است؛ بلکه هرگاه امکان ازدواج فراهم نباشد، به «استعفاف» امر می‌شود .   قرآن کریم می‌فرماید: «و آنان که امکان ازدواج ندارند، باید عفت نفس پیشه کنند تا خدا آن‌ها را به لطف خود بی‌نیاز گرداند.»[1] عفت نفس به معنی کنترل غریزه جنسی،امری بسیار پسندیده است و در مقابل آن انحراف جنسی امری مضر، قبیح و مذموم است .   انحراف جنسی از دیدگاه اسلام ، به رفتارهای جنسی گفته می‌شود که خارج از حدود فطرت و توأم با نگرانی و اضطراب است که از جمله آن ارتباط جنسی (اعم از نگاه های شهوت آلود ،رد و بدل کردن کلمات شهوت آلوده،لمس و بوسیدن از روی شهوت و آمیزش) با محارم مثل مادر، خواهر،خاله ،عمه و...است .   آثار هر یک از انحرافات جنسی و مخصوصا از نوع ارتباط با محارم در زندگی فردی، اجتماعی و خانوادگی انسان چنان آسیب‌رسان است که موجب اختلالات روحی و روانی خواهد شد. به همین جهت در آیات و روایات معصومین ( ع ) از آن بشدت نهی شده است [2] . و برای آن مجازات هایی شدید تر از مجازات های   ارتباط نامشروع با غیر محارم   تعیین شده است و این بیانگر آن است که مجازات أخروی چنین عملی نیز شدید تر است.   قرآن مجید در این زمینه می فرماید:   « حرام شد برای شما ازداوج با مادر و دختر و خواهر و عمه و خاله و دختر برادر و دختر خواهر و مادران رضاعی و خواهران رضاعی[3] و مادر زن و دختران زن که در دامن شما تربیت شده‌اند اگر با زن مباشرت کرده باشید و اگر دخول با زن نکرده (طلاق دهید) باکی نیست که (با دختران او) ازدواج کنید و نیز حرام شد زن فرزند صلبی (نه زن پسر خوانده شما) و نیز حرام شد جمع میان دو خواهر مگر آن چه پیش از نزول این حکم کرده‌اند که خدا از آن درگذشت. زیرا خداوند در حق بندگان بخشنده و مهربان است.[4]   فقها در این زمینه فرموده اند: "اگر کسی با یکی از محرم های خود[5] مثل مادر و خواهر که با او نسبت دارند زنا کند، به حکم حاکم شرع باید او را بکشند."[6]   در قانون مجازات اسلامی نیز آمده است: " زنای با محارم نسبی به هر شکلی مستوجب اعدام است" . [7]   و در این حکم بین زن و مرد فرقی نیست.   البته اگر کسی (نعوذ بالله) مرتکب چنین عمل قبیحی شده باشد باید بین خود و خدای خود از کار خود توبه کند و امید به رحمت پروردگار داشته باشد، و لازم نیست که با اقرار خود مقدمات اجرای این حکم را برای خود فراهم آورد.   اما باید توجه نماید که در مواردی این کار قبیح، احکام شرعی خاصی را در پی دارد که باید به آنها ملتزم باشد؛ مثلا در رساله های عملیه آمده است: اگر انسان پیش از آن که دختر عمه یا دختر خاله خود را بگیرد با مادر آنان زنا کند، دیگر نمی‏تواند[8] با آنان ازدواج نماید.[9]     [1] نور ، 33 «و لیستعفف الّذین لایجدون نکاحاً حتّی یغنیهم الله من فضله».   [2] کجباف، محمدباقر، رفتارشناسی جنسی در اندیشه دینی، خبرگزاری فارس. [3] مادر رضاعی، زنی است که به طفلی شیر داده باشد و چنان چه دختری دیگر از همین زن، شیرخورده باشد، خواهر رضایی آن طفل محسوب خواهد شد. [4]     نساء: 23 :" حُرِّمَتْ عَلَیْکُمْ أُمَّهاتُکُمْ وَ بَناتُکُمْ وَ أَخَواتُکُمْ وَ عَمَّاتُکُمْ وَ خالاتُکُمْ وَ بَناتُ الْأَخِ وَ بَناتُ الْأُخْتِ وَ أُمَّهاتُکُمُ اللاَّتی‏ أَرْضَعْنَکُمْ وَ أَخَواتُکُمْ مِنَ الرَّضاعَةِ وَ أُمَّهاتُ نِسائِکُمْ وَ رَبائِبُکُمُ اللاَّتی‏ فی‏ حُجُورِکُمْ مِنْ نِسائِکُمُ اللاَّتی‏ دَخَلْتُمْ بِهِنَّ فَإِنْ لَمْ تَکُونُوا دَخَلْتُمْ بِهِنَّ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ وَ حَلائِلُ أَبْنائِکُمُ الَّذینَ مِنْ أَصْلابِکُمْ وَ أَنْ تَجْمَعُوا بَیْنَ الْأُخْتَیْنِ إِلاَّ ما قَدْ سَلَفَ إِنَّ اللَّهَ کانَ غَفُوراً رَحیماً ". [5] بعضی از فقها، این حد را به محارم نسبی اختصاص داده اند. [6] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج ‏2، ص 815 مسأله 1. [7] قانون مجازات اسلامی، ماده82. [8] بهجت: بنابر احوط....(همان منبع) [9] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج‏2، ص: 467، مسأله 2394.