این مسئله باید از دو منظر اخلاقی و فقهی مورد بررسی قرار گیرد.
از نظر اخلاقی، اسلام به حیاء و عفت در زندگی و بویژه در زندگی خانوادگی و زناشویی بسیار اهمیت داده است. از این رو قوانین و دستورات بسیار ظریف و دقیقی را وضع نموده است که از جملۀ آن انجام مسایل خاص زناشویی در خلوت و دور از حضور هر فرد سومی است حتی اگر این فرد سوم همسر شرعی مرد (مردی که دارای دو همسر است) باشد؛ زیرا اگر چنین عملی در حضور همسر دیگر باشد می تواند آثار سوء عاطفی و اخلاقی به دنبال داشته باشد. در روایات دیگری حتی از مجامعت در حضور طفل غیر ممیز (طفل شیر خوار) که بیدار باشد نهی شده است و فرموده اند این کار باعث فساد اخلاقی کودک خواهد شد.[1]
در روایات زیادی از مجامعت مرد با همسر خود در حضور همسر دیگرش نهی شده است.
پیغمبر (ص) از جماع همزمان با دو زن در یک اتاق نهی فرموده اند.[2]
امام باقر (ع) می فرماید: مردی که دو زن دارد در آن واحد و در اتاق واحد با هر دو جماع ننماید.[3]
اما باید توجه داشت که از نظر فقهی این نهی در لسان روایات، نهی تنزیهی است نه تحریمی؛ یعنی این روایات حمل بر کراهت می شوند. از این رو فقها فرموده اند: وطی همزمان دو زن در یک اتاق گرچه حرام نبوده، اما مکروه است.[4]
اما باید نوجه داشت که دیدن عورت زن بر دیگر زنان حرام است.[5] [1] . وسائلالشیعة، ج ،20 ص133 ،حدیث 25223، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ أَنَّ رَجُلًا غَشِیَ امْرَأَتَهُ وَ فِی الْبَیْتِ صَبِیٌّ مُسْتَیْقِظٌ یَرَاهُمَا وَ یَسْمَعُ کَلَامَهُمَا وَ نَفَسَهُمَا مَا أَفْلَحَ أَبَداً إِنْ کَانَ غُلَاماً کَانَ زَانِیاً أَوْ جَارِیَةً کَانَتْ زَانِیَة؛ نک: نرم افزار جامع الاحادیث نور. [2] . نوری طبرسی،میرزا حسین،مستدرک الوسائل،ج14،ابواب مقدمات نکاح ،باب 50،حدیث 2،... رسول الله (ص) انه نهی ان توطأ الحرة و فی البیت اخری؛ نک: نرم افزار جامع الاحادیث نور. [3] .مجلسی ،بحار الانوار،چاپ بیروت ،1403هجری قمری،ج100، ابواب النکاح،باب آداب الجماع وفضله،صفحه293،حدیث42 : لاتجامع الحرة بین یدی الحرة فاما الاماء بین یدی الاماء فلابأس؛ نک: نرم افزار جامع الاحادیث نور. [4] .علی پناه الإشتهاردی مدارک العروة ، ج29، ص: 71 و یکره أن یجامع و عنده من ینظر الیه (1) و لو الصبیّ الغیر الممیّز، نک: نرم افزار جامع فقه اهل البیت نور [5] . ر.ک: فاضل لنکرانی، محمد، احکام پزشکان و بیماران، ص 73، بی‌جا، بی‌تا.
