از گناهان کبیره در اسلام تهمت است، و معنای آن این است که عیبی را به کسی نسبت دهد که آن عیب را نداشته باشد، بلکه اگر عیب هم نباشد ولی او راضی به آن نسبت نباشد، باز تهمت و حرام است، و اگر راضی باشد، گرچه تهمت نیست، ولی دروغ و حرام است، نظیر تملّق‌ها و تعریف‌های بیجا، و قرآن شریف تهمت را در حدّ کفر می‌داند:
(انَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذینَ لا یُؤْمِنُون بایاتِ اللَّه)[1]
(تنها کسانی دروغ‌پردازی می‌کنند که به آیات خدا ایمان ندارند.)