شیعه اثنی عشری برای چهارده تن از پیشوایان خود مقام عصمت بلامنازعه قائلاند که عبارتند از:• معصوم اول: ابوالقاسم، محمد بن عبدالله، رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم.• معصوم دوم: ابوالحسن، علی بن ابی‌طالب، امیرالمؤمنین علیه‌السلام.• معصوم سوم: فاطمه بنت محمد بن عبدالله، الزهراء علیهاالسلام.• معصوم چهارم: ابومحمّد، حسن بن علی، المجتبی علیه‌السلام.• معصوم پنجم: ابوعبدالله، حسین بن علی، سیدالشّهدا علیه‌السلام.• معصوم ششم: ابومحمّد، علی بن حسین، زین‌العابدین علیه‌السلام.• معصوم هفتم: ابوجعفر، محّمد بن علی، باقرالعلوم علیه‌السلام.• معصوم هشتم: ابوعبدالله، جعفر بن محمّد، الصّادق علیه‌السلام.• معصوم نهم: ابوالحسن، موسی بن جعفر، الکاظم علیه‌السلام.• معصوم دهم: ابوالحسن، علی بن موسی، الرّضا علیه‌السلام.• معصوم یازدهم: ابوجعفر، محمّد بن علی، التّقی الجواد علیه‌السلام.• معصوم دوازدهم: ابوالحسن، علی بن محمّد، الهادی علیه‌السلام.• معصوم سیزدهم: ابومحمّد، حسن بن علی، العسکری علیه‌السلام.• معصوم چهاردهم: امام مهدی منتظر، حجّة بن الحسن عجل‌الله‌فرجه‌الشریف.

چهارده معصوم، چهارده تن که بنابر آموزه‌های شیعی از هر گونه گناه و اشتباه مبرّا هستند، شامل پیامبر اکرم(ص) و سیزده نفر از اهل بیت آن حضرت، یعنی دخترش حضرت فاطمه زهرا (س) و امامان دوازده‌گانه شیعه.

اختیار در چند معنا به کار رفته است:۱. مقابل جبر، ۲. در برابر اکراه، ۳. مقابل ضرورت و اضطرار، ۴. برگزیدن یکی یا بیشتر، از چند چیز. از اختیار به معنای چهارم در باب نکاح سخن رفته است.

عصمت، به معنای اجتناب و دوری از گناه و نافرمانی خداوند است. اعتقاد به عصمت پیامبران و امامان، از گناهان عمدی و سهوی، از آموزه‌ها و اعتقادات شیعیان است. عصمت از سهو و خطا در امور روزمره زندگی این افراد، مورد اختلاف بین علمااست.

دشمنى عداوت و خصومت را گویند و در ابواب طهارت ، صلات ،‌جهاد ،‌حج ، تجارت ،‌قضاء‌و شهادات از آن سخن گفته اند .

به سب، ناسزا و فحش دشنام گفته می‌شود و از احکام دشنام در بابهاى طهارت، تجارت و حدود سخن گفته‌اند.

عقل در لغت به معنای امساک و نگاهداری ، بند کردن ، باز ایستادن ، و منع چیزی است .

نجس اصطلاحی فقهی که به آنچه از نظر شرعی ناپاک (غیرطاهر) است اطلاق می‌شود. چیزهایی که نجس به شمار می‌روند به دو دسته تقسیم می‌شوند: دسته نخست، آنچه اصالتاً نجس است (نجاسات ده‌گانه) که آن را عین نجس می‌گویند؛ دسته دوم آنچه اصالتاً پاک است اما به دلیل تماس با نجاسات، نجس شده است (مُتَنَجَّس). چندین حکم تکلیفی و وضعی درباره نجاسات وجود دارد؛ مانند اینکه خوردن آنها حرام است و یا اینکه لباس نمازگزار نباید نجس باشد.