اعتماد به تاریخ تا حدودی به وسیلۀ اشتهار و قرائن و شواهدی که عصر به عصر و زمان به زمان از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است، حاصل می شود. شواهد و قرائن برای بعضی از وقایع و حوادثی که در تاریخ آمده است آنقدر زیاد و به اصطلاح در حد تواتر است که کمتر کسی در صحت آن تردید می کند. حتی اگر در مواردی در وقایع تاریخی احتمال تحریف وجعل وجود داشته باشد اما هیچ گونه لطمه ای به اعتماد ما به احادیث نمی زند؛ زیرا در علم رجال به منظور شناسایی راویان راستگو و مورد اطمینان و طرد راویان ضعیف و به منظور صیانت متن احادیث روش هایی مانند عرضۀ حدیث بر امامان و عالمان، مقابلۀ نسخه ها، اجازۀ نقل حدیث، روش فهرستی و.... ابداع شده است. به همین دلیل اکثر روایاتی که امروزه غالباً در جوامع روائی شیعه به خصوص کتب اربعه (کافی، تهذیب، استبصار، من لایحضره الفقیه) جمع آوری شده است ارزیابی شده و روایات صحیح السند و معتبر آن مشخص شده است. علاوه براین؛ علما و مجتهدین به ویژه متخصصین علم رجال و درایه، امروزه نیز در جهت شناسایی روایات جعلی و مخدوش از پا ننشسته و همواره همچون نگهبانان بیدار تلاش های گسترده ای را در جهت حفظ و پالایش احادیث با ارزشی که بعد از قرآن بالاترین سرمایه مکتب اسلام است، انجام می دهند.
