شیعه نمی ‌توانند بیعت کردن ابوبکر و عمر (رض) در زیر درخت (بیعة الرضوان) با پیامبر (ص) را انکار کنند، و خداوند خبر داده است که او تعالی از کسانی که زیر درخت با پیامبر بیعت نموده اند راضی است و می دانسته که در دلهایشان چه هست، پس چگونه شیعه بعد از این به خبر الاهی کفر می ورزند و خلاف آن را می گویند؟! و گویا شیعیان می گویند: پروردگارا تو درباره آنها چیزی را که ما می دانیم نمی دانی ! و العیاذ بالله.

شیعه، بیعت بسیاری از صحابه، از جمله افراد مورد نظر را در جریان صلح حدیبیه انکار ننموده و نیز منکر آن نیست که خداوند در آن مقطع زمانی از عملکرد صحابه؛ در کلیت آن؛ رضایت داشته است، هر چند که برخی از آنها، از جمله خلیفه دوم، بعد از بیعت نیز، اما و اگرهای فراوانی به تصمیمات پیامبر(ص) ابراز داشتند. بر این اساس، شیعیان معتقدند که در صورت استوار نبودن بر بیعت و پیمان شکنی، این امکان وجود دارد که رضایت خداوند تبدیل به خشم گردیده و همین موضوع نیز صریحا در آیه دهم سوره فتح که آن نیز در ارتباط با بیعت رضوان است، بیان گردیده و خداوند فرموده که هر که بر این پیمان باشد، خداوند به او پاداش بزرگی خواهد داد و رفتار پیمان شکنان نیز علیه خودشان تمام خواهد شد و این را نیز می­دانیم که تمام افراد حاضر در بیعت رضوان، به پیمان خود باقی نمانده، بلکه با گریختن خود از صحنه نبرد در جنگ حنین، به عهد خود با پیامبر(ص) وفا ننمودند و مشابه چنین قضیه­ای در مورد صحابه یکی از پیامبران بنی اسرائیل که با طالوت روانه نبرد شدند، نیز اتفاق افتاده است و بعید نیست که هر چه در آن امت اتفاق افتاده، در امت ما نیز تکرار شده باشد.