از نظر علمای شیعه رد و قبول احادیث بر اساس معیارهای مشخصی است که از مهم ترین و کلیدی ترین آنها وثاقت و راستگویی و عدالت راوی است. همچنین بعضی از علمای شیعه ایمان راوی (امامی بودن) را شرط قبول می دانند و اگر به روایات فطحیه یا واقفیه عمل می کنند به آن دسته از روایاتی است که آنان در زمان استقامت شان (قبل از انحراف عقیدتی و یا بعد از هدایت شدن) نقل کرده اند. اما از نظر بعضی دیگر ، عادل و ثقه (راستین و مورد اطمینان) بودن راوی در قبول روایت او کافی است و اهل سنت بودن یا واقفی یا فطحی بودن او تنها روایت را از درجه صحیحه به درجه موثقه تنزل می دهد که باز هم قابل استناد است. به همین دلیل به روایات معتبری از راویان مورد وثوقی از مذاهب اهل سنت (مانند حسین بن علوان و...) استناد می کنند. پس فقهای شیعه در قبول و عمل به روایت صحابه ای که مورد وثوق باشند تردیدی ندارند، همان طور که حتی بین شیعیان امامیّه کسانی را که عادل نباشند تضعیف کرده و روایاتشان را قبول نمی کند. تا چه رسد به بعضی از فطحی ها و یا واقفی ها که به دلیل عدم وثاقت، جرح شده و روایتشان مورد قبول نمی باشد.
