سه صورت برای پرسش شما وجود دارد که ما با استفاده از دیدگاه های مراجع تقلید، به تفکیک به پاسخ آن می پردازیم. یک. اگر به واسطه مرضی، روزه رمضان را نگیرد و مرض او تا رمضان سال بعد طول بکشد، قضای روزههایی را که نگرفته بر او واجب نیست و باید برای هر روز یک مدّ که تقریباً ده سیر (750 گرم) است گندم یا جو و مانند اینها به فقیر بدهد والاحوط مدان.[1] دو. اگر به واسطه عذر دیگری؛ مثلًا برای مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقی بماند، روزههایی را که نگرفته باید قضا کند و احتیاط مستحب آن است که برای هر روز یک مد طعام هم به فقیر بدهد.[2] سه. اگر در ماه رمضان به واسطه عذری روزه نگیرد و بعد از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان آینده عمداً قضای روزه را نگیرد باید روزه را قضا کند و برای هر روز یک مد گندم یا جو و مانند اینها هم به فقیر بدهد.[3] [1] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج1، ص 947، مسأله 1703. [2] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج1، ص 947، مسأله 1703. [3] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج1، ص 947، مسأله 1705.
