من یک دختر 16 ساله هستم که خیلی به مسئله ریا فکر می کنم. گاهی از این که دیگران کار خیر مرا ببینند لذت می برم، ولی زود از خودم متنفر می شوم. گاهی هم با نیّت خالص کار خیری را شروع می کنم ولی همان موقع فکری به ذهنم می آید که دیگران دارند تو را می بینند لذت ببر؛ ولی من دوست دارم که کارهایم خالصانه و برای خدا باشد، و گاهی هم خودم را خیلی زیاد در تنگنا قرار می دهم. لطفاً مرا راهنمایی کنید و بفرمایید با این حسی که فکر می کنم ریا کارم چه کنم؟

کارهای خوبی که انسان انجام می دهد، اگر به گونه ای باشد که بودن یا نبودن دیگران در انجام آن کار خوب تأثیر و نقشی نداشته باشد، حتی اگر در حضور دیگران انجام شود، ایرادی نداشته و در مراتب مقدماتی معنویت، ریا محسوب نمی شود؛ هر چند در دل اندکی خوشحالی و سرور پدید آید.