حدیثی از امام حسن (ع) خواندم که یک روز که وی به تعدادی از شاگردان در مسجد درس می داد شخص اجنبی وارد شد و امام برخواست تا به وی خوش آمد بگوید. آیا این حدیث معتبر و صحیح است؟ آیا پیامبر و امامان، سنتی برای خوش آمد گویی شاگردان و افراد ناشناس دارند؟

در این روایت معتبر آمده: (حَبابَه والبِیّه)، برای تشخیص امامت، سنگریزه ای به صورتِ مُهر کرده از امام علی (ع) داشت. تا این که در زمان امامت امام حسن مجتبی (ع) وقتی نزد آن حضرت آمد، زمانی بود که امام حسن (ع) در مسند امیر المؤمنین علی (ع) نشسته و مردم از او سؤال می کردند. آن حضرت فرمود: ای حبابه والبیه! حبابه گفت: بله، مولای من؛ امام (ع) فرمود: (آنچه همراه داری بیاور)، حَبابه آن سنگریزه را به امام (ع) برای مُهر امامت تقدیم کرد. سپس در زمان امامت امام حسین (ع) که آن حضرت در مسجد رسول خدا (ص) بود، حَبابه در مسجد حضور یافت، و امام حسین (ع) او را نزد خود خواند و خوش آمد گفت و سپس حبابه آن سنگ را برای مُهر امامت به آن حضرت تقدیم کرد. درباره رفتار پیامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) با شاگردان و افراد ناشناس روایات و شواهد زیادی – هم در سخنان و هم در سیره عملی - در دست است که الگویی کامل برای اخلاق اجتماعی خواهد بود؛ مانند این که، پیامبر اکرم (ص) فرمودند: (نرمی و خوشخوئی کنید نسبت به کسی که (علم و دانش) به او یاد می دهید و برای کسی که از او یاد می گیرید). همچنین وقتی ابان بن تغلب خدمت امام صادق (ع) رسید، همین که نگاه امام (ع) به او افتاد، دستور داد که بالشی برای او بیاورند و با او مصافحه کردند و او را در آغوش گرفته و خوشامد گفتند.