وقتی می گوییم کیفیات و صفاتی؛ چون: لطف، قدرت و دانش و ... از سوی خداوند به مخلوقاتش برای زمان مشخص و با محدودیتی داده می شود، و در صورتی که خداوند بخواهد می تواند آنها را از وی بگیرد؛ در آن صورت آیا به این معنا نیست که مخلوقات خداوند برای زمانی مشخص و دوره محدودی با خداوند در این صفات شریک بوده، یا دارنده این صفات است که خداوند قادر مطلق آنها را به وی ارزانی داشته است؟

در مورد مخلوقی که دارای یکی از صفات؛ نظیر قدرت و ... نبوده و بعداً خدا به او اعطا کرده است، باید گفت که این مخلوق در همان زمانی هم که به ظاهر دارای این صفات است، استقلالی از خود ندارد. و این طور نیست که برای مدتی مسقلاً و بی نیاز از خدا دارای صفتی شده باشد و بعد از مدتی مشخص آن را از دست بدهد، بلکه در همان مدتی که دارای آن صفت بوده نیز هیچ استقلالی ندارد. و این عین توحید است؛ یعنی مخلوق حتی وقتی صفتی را دارا شده نیز شریک خدا در این صفت نمی شود. پس این یک بیان نادرست و منافی توحید است که گفته شود: «مخلوقات برای مدتی محدود و به اندازه ای محدود مستقلاً دارای صفات الهی شده اند با این تفاوت که خدا حد بالای این صفت را دارا است»؛ چرا که این بیان عین شرک است. بلکه توحید این است که گفته شود: در هر حالی و هر زمانی صاحب حقیقی این صفات خداوند است، چه وقتی این صفت در کسی ظاهر شده و چه وقتی از او گرفته شده است.