بر اساس قانون بقای ماده و انرژی که اثبات هم شده ماده همیشه بوده و همیشه خواهد بود، گاه به صورت تشعشعات انرژی، گاه به صورت ماده، و... سؤال این است که با... - پرسش و پاسخ

اثبات

واژه اثبات ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • اثبات (فقه)، استعمال شده در دو معنای احراز وجود خارجی موضوع دارای اثر شرعی و اقامه دلیل بر دعوا نزد قاضی• اثبات (منطق)، به معنای محقق ساختن چيزى با دليل و برهان و درستى قضيه‌اى را معلوم داشتن‌

جهان

جهان همان عالَم (به فتح لام) می‌باشد و عالم کلمه‌ای عربی است.

خالق

خالق (الخالق)، از اسماء حسنی می‌باشد.

ماده

منشاء و منبع آب (چاه و چشمه ماده دارند برخلاف آب حوض)

فرض

حکم الزامی و طلب اکید متعلق به چیزی را وجوب گویند.

اثبات وجود خدا

سر سلسله تمام معتقدات دینی ایمان به خداست، در کلمات حضرت امیر هست که فرموده، اول الدین معرفته، [۱]پایه دین و ریشه دین خداشناسی است. در قرون جدید در اروپا یک تفکری بوجود آمده است که؛ نه خدا را انکار می‌کنند و نه مسائله اثبات خدا را قابل حل می‌دانند، می‌گویند که بشر نه قادر است وجود خدا را اثبات کند و نه قادر است وجود خدا را نفی کند. اینها هم به منطق الهیون اعتراض می‌کنند و هم به منطق مادیون اعتراض می‌کنند، و می‌گویند که ابزار تحقیق چنین چیزی به بشر داده نشده است، تنها ابزاری که به بشر برای تحقیق داده شده است حواس می‌باشد که با حواس فقط می‌تواند محسوسات را تحقبق کند و کیفیت آنها را بیان کند. ولی ماوراء محسوسات از قلمروی تحقیق بشر خارج است و نمی‌تواند آنها را اثبات کند. در مقابل این افراد الهیون و مادیون قرار گرفته‌اند، که مادیون می‌گویند که اصلا ماوراء الطبیعه‌ای وجود ندارد هر چه هست ماده است، و غیر ماده پوچ می‌باشد. ولی الهیون قائل هستند که؛ علاوه بر ماده ماوراءالطبیعه‌ای هم وجود دارد که به آنها مجردات می‌گویند و افکار کسانی که قائل به ماده محض می‌باشند و یا کسانی که حوزه مدرکات و قلمرو ادراکات انسان را محدود به حواس می‌دانند و می‌گویند که هر چیز غیر محسوس غیر قابل تحقیق است را باطل و غلط می‌داند و راههایی را برای اثبات وجود خدا بیان می‌کنند.

حدوث و قدم

حدوث و قِدَم، یکی از مباحث و مسائل فلسفه و كلام اسلامى و مربوط به آغاز پیدایش جهان است. حدوث زمانی به معنای این است که پیدایش جهان، توسط خداوند از یک زمانی آغاز شده است و قبل از آن زمان، عالمی در کار نبوده است. قدم زمانی نیز به این معناست که جهان از ازل وجود داشته است و هیچ زمانی نبوده که جهان در آن زمان وجود نداشته باشد.

حدوث زمانی

گاهی دو شیء در مقایسه با هم بدین صورت هستند که مدتی که از یکی گذشته است، بیش از مدتی است که از به وجود آمدن دیگری است. در عرف عامه مردم، حادث چیزی است که در مقایسه با شیء دیگر، تازگی داشته باشد و قدم به معنای کهنگی و قدمت شیئی است که زمانش بیش از دیگری است. مثلا کتاب اسفار در مقایسه با کتاب شرح منظومه سبزواری ، قدیمی و کهنه محسوب می‌شود و شرح منطومه، نسبت به آن، حادث و جدید به شمار می‌آید. با توجه به تحلیل عرفی معنای قدم و حدوث، به دست می‌آید که قدیم چیزی است که در بخشی از زمانی که حادث در آن هنوز به وجود نیامده است وجود دارد. پس وجود حادث، مسبوق است به نبودن در زمانی که قدیم در آن موجود است برخلاف قدیم.

برهان فطرت

یکی از راه های شناخت ومعرفت به خداوند، راه فطرت است. انسان همان گونه که از نگاه و تفکر در آ یات آفاقی واقعیتی را به عنوان خالق و مدب ّر این جهان کشف می کند، از نظر و تأمّل در نفس و نهاد خویش نیز به چنین معرفتی نائل می گردد، حال چگونه و با چه کیفیت؟ تفسیرها مختلف است.

عالم ماده

عالم ماده یا عالم ناسوت یا عالم طبیعت یا عالم مرکبات و...، همان عالمی است که ما هم‌اکنون در آن زیست می‌کنیم. بارزترین مشخصه این عالم، زمان و حرکت از حالت بالقوه به سوی حالت بالفعل است. این عالم از حیث وجودی دارای ضعف‌ترین مرتبه است؛ و زمان و مکان از خصوصیات ذاتی (جوهری) آن است. موجودات این عالم برخلاف موجودات دو عالم قبلی دائماً در حال تغییر و به فعلیت رسیدن و استکمال‌اند.

شناخت خدا

شناخت خدا از خواسته‏ های فطری انسان است.

صفات فعل

صفاتى که به خداى متعال نسبت داده مى‌شود یا مفاهیمى است که از ذات الهی با توجه به نوعى از کمال وجودى انتزاع مى‌شود مانند علم و قدرت و حیات و یا مفاهیمى است که عقل از مقایسه بین ذات الهى و مخلوقاتش با توجه به نوعى رابطه وجودى انتزاع مى‌کند مانند خالقیت و ربوبیت دسته اول را صفات ذاتیه و دسته دوم را صفات فعلیه مى‌نامند.

حضرت حق

آفرینندۀ جهان هستی را خدا گویند. فقها در باب‌هایی نظیر طهارت، صلات، حج، لعان، یمین، نذر، عهد و صید و ذباحه از احکام مرتبط با این عنوان سخن گفته‌اند و مفهوم محوری اغلب ادیان به ویژه ادیان ابراهیمی می‌باشد.

متکلمان

این ۴ زیررده در این رده قرار دارند؛ این رده در کل حاوی ۴ زیررده است.

احتیاج

حاجت‌ در نیاز و احتیاج استعمال شده است.از اين عنوان در بسياری ابواب فقهی از قبيل طهارت، صلات، حج، امر به معروف و نهی از منکر، تجارت، دین و نکاح سخن رفته است.

اصطلاح

اصطلاح نقل لفظ از معنی لغوی به معنی دیگر را گویند.

اعتقاد

اعتقاد به معنی باور قلبی داشتن است. از این عنوان به مناسبت در باب های طهارت و زکات و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

فلاسفه

فلسفه اسلامی، علمی که مسائل کلی هستی‌شناختی، خداشناسی، علم النفس، معرفت‌شناسی و دین‌شناسی را بررسی می‌کند. منابع تاریخ فلسفه اسلامی، خاستگاه این فلسفه را یونان باستان دانسته‌اند. الکِندی نخستین فیلسوف مسلمان است. در فلسفه اسلامی سه مکتب مهم وجود داشته است که عبارتند از: مَشّاء، فلسفه اِشراق و حکمت مُتعالیه.

توحید

توحید معاد نبوت عدل (شیعه) • 

امکان

امکان ، در یکی از کاربردهایش از مواد ثلاث، قسیم وجوب و امتناع ذاتی و به معنای سلب ضرورت وجود و عدم از ماهیت من حیث هی می‌باشد.

ابدیت

ابدیّت به معنای جاودانگی خداوند،از صفات خداوند است و از مادّه «ابد» برگرفته شده است.

اثبات

واژه اثبات ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • اثبات (فقه)، استعمال شده در دو معنای احراز وجود خارجی موضوع دارای اثر شرعی و اقامه دلیل بر دعوا نزد قاضی• اثبات (منطق)، به معنای محقق ساختن چيزى با دليل و برهان و درستى قضيه‌اى را معلوم داشتن‌

برهان

واژه برهان ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • برهان (واژه)، حجت قاطع و آشكار• برهان (قرآن)، یکی از اوصاف قرآن• برهان (کلمات قرآن)، دلیل قطعی و همواره صادق• برهان (منطق)، مهارتی (صناعتی) در استدلال

شناخت

شناخت مجموع حالت‌ها و فرآیندهای روانی مانند تفکر، استدلال، درک و تولید زبان، دریافت حواس پنجگانه، آموزش، آگاهی، احساسات و… می‌باشد.

ذاتی

واژه ذاتی ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • ذاتی باب ایساغوجی، از اصطلاحات علم منطق، به معنای محمولِ غیر خارج از ماهیت موضوع؛ شامل جنس و فصل و نوع• ذاتی (موضوع علوم)، ذاتی در باب موضوع هر علم، به معنای عَرَض بدون واسطه، یا به واسطه جزء مساوی معروض یا جزء اعمّ معروض و یا خارج مساوی معروض• ذاتی باب علل، از اصطلاحات علم منطق، به معنای اسباب حقیقی، مقابل اسباب اتفاقی• ذاتی باب برهان، از اصطلاحات علم منطق، به معنای ذاتیات موضوع و محمولات منتزع از ذات موضوع بدون نیاز به واسطه• ذاتی باب حمل (حمل اولی)، از اصطلاحات علم منطق، به حمل حد تام بر محدود• ذاتی باب حمل (مقابل محمول بالضمیمه)، از اصطلاحات علم منطق، به معنای محمول منتزع از ذات موضوع

رجوع

رجوع در دو معنای مراجعه کردن به کسی و برگشتن به حالت قبلی استعمال شده که در فقه در ابواب مختلف به آن پرداخته شده است. رجوع‏

سایه

تاریکی نسبى ايجاد شده بر اثر جلوگيرى از تابش مستقيم نور در يک سطح يا در فضا را در سايه گویند. از آن در بابهاى صلات، اعتکاف، حج و به مناسبت در بابهاى تجارت، صلح، عاریه، اجاره و احیاء موات سخن گفته‏اند.

ابدی

أبدی، یکی از صفات ثبوتی و ذاتی خدای سبحان می‌باشد.

باور

اعتقاد به معنی باور قلبی داشتن است. از این عنوان به مناسبت در باب های طهارت و زکات و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

حدوث

حدوث و قِدَم، یکی از مباحث و مسائل فلسفه و كلام اسلامى و مربوط به آغاز پیدایش جهان است. حدوث زمانی به معنای این است که پیدایش جهان، توسط خداوند از یک زمانی آغاز شده است و قبل از آن زمان، عالمی در کار نبوده است. قدم زمانی نیز به این معناست که جهان از ازل وجود داشته است و هیچ زمانی نبوده که جهان در آن زمان وجود نداشته باشد.

الهی

اللّه، اسم خاصی که بر ذات دارای جمیع اوصاف کمالی خداوند اطلاق می‌شود. این واژه که مشهورترین اسم خداوند است، در اصل عربی است و احکام خاصی دارد؛ مانند ممنوعیت لمس کردن لفظ نوشته شده آن بدون طهارت. از جمله مهمترین خصوصیات این واژه می‌توان به قرار گرفتن در کلمه توحید و شهادت به توحید و ممنوعیت استفاده از آن برای غیر خداوند اشاره کرد.

فطرت

فِطرَت یا سِرِشت به نوع آفرینش انسان گفته می‌شود که خدادادی و مادرزاد بوده و بین همه انسان‌ها مشترک است. فطرت به دو شاخۀ فطرت شناختی و فطرت گرایشی تقسیم می‌شود. بر اساس قرآن و روایات، شناخت خدا و گرایش به توحید از مصادیق فطرت هستند.

عالم

عالم ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • عالم (جهان)، عالَم (جهان) به معنای عام عبارت است از تمامی موجود در زمان و مکان• عالم (دانشمند)، به معنی دانشمند

ماده

منشاء و منبع آب (چاه و چشمه ماده دارند برخلاف آب حوض)

ذات

ذات، از اصطلاحات علم منطق بوده و به معنی شیء قائم به خود، یا حقیقت شیء یا ماهیت آن، می‌باشد.

فعل

فعل، به دو معنا بکار برده شده، یکی کردار؛ رفتار، و یا کلمه‌ای که بر وقوع عمل در گذشته، حال و یا آینده دلالت دارد، گفته می‌شود.

عین

 مالی كه وجود خارجی دارد.