سلام. خسته نباشید. بعضی‌ها می‌گویند ما تا خود امام زمان و معجزه‌های او را نبینیم به خدا و به دین اسلام ایمان نمی‌آوریم! چگونه می‌توان جواب این دسته افراد را داد؟

1. این سخن جدیدی نیست، بلکه بنی اسرائیل هم خطاب به حضرت موسی(ع) گفته بودند تا خدا را به صورت علنی نبینیم به تو ایمان نمی‌آوریم.
خداوند در قرآن می‌فرماید: و (نیز به یاد آورید) هنگامی را که گفتید: «ای موسی! ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد مگر این‌که خدا را آشکارا (با چشم خود) ببینیم!» پس صاعقه شما را گرفت در حالی‌که تماشا می‏‌کردید.[1]
2. مگر هر چیز که وجود دارد قابل مشاهده است؟ این‌که ما اکسیژن استنشاق می‌کنیم آیا اکسیژن را می‌بینیم؟ این‌که ما صاحب عقل هستیم آیا عقل را می‌بینیم؟
این‌که ما جان داریم آیا جان را می‌بینیم؟ و ... .
3. دیدن امام زمان(ع) و معجزه از آن‌حضرت ارتباطی با ایمان به خدا ندارد، هر کدام از این دو موضوع دلایل خاص خود را می‌خواهند.[2]
4. بدون تردید هر کدام از ما، در بیان حق و معرفی آن به دیگران وظایفی داریم، امّا باید توجه داشت که ما مأمور نیستیم که حتماً دیگران را حتی به زور و اجبار، به راه راست هدایت کنیم،[3] بلکه ما باید راه را به آنان بنمایانیم و آنان به اختیار خود راه راست یا گمراهی را انتخاب کنند؛[4] بنابر این، اگر راه درست را انتخاب نکردند این نگرانی برای خودشان است.
خداوند خطاب به پیامبرش(ص) می‌فرماید: و اگر اعراض آنها بر تو سنگین است، چنانچه بتوانی نقبی در زمین بزنی، یا نردبانی به آسمان بگذاری (و اعماق زمین و آسمان‌‌ها را جست‌‌وجو کنی، چنین کن) تا آیه (و نشانه دیگری) برای آنها بیاوری! (ولی بدان که این لجوجان، ایمان نمی‌‏آورند!) امّا اگر خدا بخواهد، آنها را (به اجبار) بر هدایت جمع خواهد کرد. (ولی هدایت اجباری، چه سودی دارد؟) پس هرگز از جاهلان مباش.[5]
این آیه می‌خواهد بگوید بیتابی مکن و صبر و استقامت را از دست مده و بیش از اندازه خود را به خاطر کفر و شرک آنها ناراحت مکن و بدان راه همین است که تو می‏‌پیمایی.[6]   [1] . «وَ إِذْ قُلْتُمْ یا مُوسی‏ لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّی نَرَی اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَةُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ»، بقره، 55، [2] . ر. ک: «دلایل عقلی زنده بودن امام زمان (عج)»، پاسخ 534؛ «فلسفۀ وجود دوازده امام»، پاسخ 1284 [3] . وظیفه فرستاده (خدا) جز ابلاغ آشکار نیست، عنکبوت، 18. [4] . «ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد (و پذیرا گردد) یا ناسپاس»، انسان، 3. [5] . انعام، 35. [6] . مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ‏5، ص 215، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374 ش.