آیا این خداوند است که در بدن ما با ما سخن می‌گوید. من یک‌بار گفتم خدایا دلم گرفته، بعد از یک ثانیه دیدم زبانم به سخن آمد و گفت برای چه دلت گرفته، آیا این واقعاً خدا است که با ما سخن می‌گوید.

خداوند از همه کس به ما مهربان‌تر و نزدیک‌تر است،[1] نه تنها سخنان ما را می‌شنود، بلکه حتی نسبت به نیت باطنی ما نیز با خبر است.[2]
تمام قدرت ما، کار کردن ما، راه رفتن ما، حرف زدن ما و ... همه با قدرت الهی است، امّا این بدان معنا نیست که خدا مستقیماً این کارها را انجام می‌دهد، بلکه ما با اراده خودمان سخن می‌گوییم. 
خداوند با واسطه‌های درونی چون عقل، وجدان، نفس لوامه و ... با انسان سخن می‌گوید، امّا وحی مصطلح، منحصر به پیامبران است.
شایسته هیچ انسانی نیست که خدا با او سخن بگوید، مگر از راه وحی یا از پشت حجاب، یا رسولی می‏فرستد و به فرمان او آنچه را بخواهد وحی می‏کند؛ چرا که او بلند مقام و حکیم است![3]   [1] . «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَریدِ»، ق، 16. [2] . «یَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُورُ»، غافر، 19. [3] . «وَ ما کانَ لِبَشَرٍ أَنْ یُکَلِّمَهُ اللَّهُ إِلاَّ وَحْیاً أَوْ مِنْ وَراءِ حِجابٍ أَوْ یُرْسِلَ رَسُولاً فَیُوحِیَ بِإِذْنِهِ ما یَشاءُ إِنَّهُ عَلِیٌّ حَکیمٌ»، شوری، 51.