اولاً: این‌گونه نیست که مردم رغبت نداشته باشند. ما می‌بینیم که بیشتر مردم پس از نمازها و حتی در قنوت نماز برای سلامتی امام زمان(عج) دعا می‌کنند و همین نشانگر رغبت آنها است. اگر عده کمی، کمتر دعا می‌کنند و یا موفق به دعا نمی‌شوند، شاید به جهت غوطه‌ور شدن آنان در زندگی مادی دنیا است که از امور معنوی و ظهور امام زمان(عج) غافل شدند، و یا اینکه به اهمیت آن آشنا نیستند که در این صورت باید اهمیت دعا برای آن حضرت و آثار مثبت آنرا برای آنان بیان نمود.
ثانیاً: وظیفه منتظران آن حضرت فقط منحصر به دعا نیست، بلکه هر کدام از منتظران در وهله اول باید تلاش کنند تا به آرمان‌های آن حضرت جامه عمل بپوشند و پیروان و سربازان خوبی برای ایشان باشند، تا جایی که امام زمان (عج) به وجود این سربازان افتخار کند.
ثالثاً: علاوه بر موضوعات اشاره شده، دعا موضوعی باطنی در ارتباط انسان با خدا است و دعا در تمام موارد مشروع، امری پسندیده است به گونه‌ای که خداوند می‌فرماید: بگو: «پروردگارم برای شما ارجی قائل نیست اگر دعای شما نباشد».[1] اما این بدان معنا نیست که مردم را در این کار مجبور کنیم؛ زیرا اجبار مردم به دعای جمعی با صدور فتوا، نمی‌تواند دارای پشتوانه شرعی باشد و فقیه نمی‌تواند بدون دلیل فتوا به چیزی دهد. [1] «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ»، فرقان، 77.
