شیخ انصاری
مرتضی انصاری دزفولی معروف به شیخ انصاری (۱۲۱۴- ۱۲۸۱ ق) از فقیهان بزرگ شیعه در قرن سیزدهم قمری که بعد از صاحب جواهر، مرجعیت عامه یافت.[۱]
شیخ مرتضی انصاری(ره)، از قبیله احیاگرانی است که دغدغه کار آمدی فقه و استواری مکتب قانونگذاری را در سر داشت. او با دید عمیق و آگاهیهای گستردهای که داشت، روشی نو و مکتبی جدید در فقه پی ریخت و در اصول، اندیشههایی تازه عرضه داشت؛ مانند بحث حاکم بودن یکی از ادله بر دلیلهای دیگر در مبحث تعادل و تراجیح، بها دادن شایسته به عقل و خرد در شناخت حکم و مهارت و تسلط بر آیات، روایات و دیدگاههای فقهای قبل از خود. هنوز افکار او در حوزههای علوم دینی، فصل الخطاب است و فهم کتابهای او، ملاک اجتهاد و استنباط.
رازهای موفقیت شیخ انصاری را میتوان در چند چیز یافت: برهانگرایی و خردمداری، وفاق و بهرهوری از دیدگاههای فقهای دیگر، آزاداندیشی و جامعنگری و تهذیب نفس.