دعاهای مأثور مانند دیگر عبادات توقیفی هستند که ما موظف هستیم به همان شکلی که وارد شده، آنها را بخوانیم.
در همین راستا و با توجه به برخی از روایات، ادعیه دقیقاً باید طبق همان دستور العمل موجود خوانده شود تا به آثاری که بر آن مترتب است برسیم.
در روایت آمده است؛ امام صادق(ع) فرمود: به زودی برای شما شبههای پیش خواهد آمد که نه دانش خارج شدن از آن را دارید و نه امامی هست که شبهه را برای شما حلّ کند، و در سرگردانی خواهید ماند، افرادی که بخواهند از این‌گونه شبهات رهایی پیدا کنند باید دعای غریق را بخوانند. راوی می‌گوید: پرسیدم: دعای غریق کدام است؟ فرمود: می‌گویی: «یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک». گفتم: «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ» فرمود: خداوند مقلب قلوب و ابصار است ولی همان طور که من دستور دادم قرائت کن و بگو: «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک».[1]
بنابر این، دریافت فضیلت و ترتب آثار کامل، مشروط به آن است که دقیقاً همانطور که وارد شده خوانده شود، اما با توجه به اینکه اصل ارتباط با خدا، دعا و مناجات – حتی اگر مأثور هم نباشد – پاداش دارد، اگر در دعایی مأثور فرصت نداشتیم آنچه که به تکرار آن توصیه شده را به صورت مکرر بخوانیم، با خواندن یک بار آن نیز – به قصد رجاء – به بخشی از پاداش دست خواهیم یافت. [1] . «رَوَی یُونُسُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع سَتُصِیبُکُمْ شُبْهَةٌ فَتَبْقَوْنَ بِلَا عَلَمٍ یُرَی وَ لَا إِمَامٍ هُدًی لَا یَنْجُو مِنْهَا: إِلَّا مَنْ دَعَا بِدُعَاءِ الْغَرِیقِ قُلْتُ کَیْفَ دُعَاءُ الْغَرِیقِ قَالَ تَقُولُ: یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ فَقُلْتُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مُقَلِّبُ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ وَ لَکِنْ قُلْ کَمَا أَقُولُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک»، شیخ طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ص 432، اسلامیه، تهران، چاپ سوم، 1390 ق.
