در صحیح بخاری[1] و مسند احمد بن حنبل[2] و منابع دیگر اهل سنت[3] چنین آمده است:
«کَادَ الخَیِّرَانِ أَنْ یَهْلِکَا أَبُو بَکْرٍ، وَ عُمَرُ، لَمَّا قَدِمَ عَلَی النَّبِیِّ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ وَفْدُ بَنِی تَمِیمٍ أَشَارَ أَحَدُهُمَا بِالْأَقْرَعِ بْنِ حَابِسٍ الْحَنْظَلِیِّ أَخِی بَنِی مُجَاشِعٍ، وَ أَشَارَ الْآخَرُ بِغَیْرِهِ، قَالَ أَبُو بَکْرٍ لِعُمَرَ: إِنَّمَا أَرَدْتَ خِلَافِی، فَقَالَ عُمَرُ: مَا أَرَدْتُ خِلَافَکَ، " فَارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُهُمَا عِنْدَ النَّبِیِّ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ فَنَزَلَتْ: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ[4] ».
ابوبکر و عمر نزدیک بود هلاک شوند، چرا که؛ ابوبکر و عمر در حضور پیامبر خدا(ص) با یکدیگر سر و صدا و نزاع کردند. گروهی از بنی تمیم بر حضرت رسول خدا وارد شده بودند، یکی از آنان اشاره به اقرع بن حابس از قوم بنی مجاشع کرد و آن دیگری، مرد دیگری را مدّ نظر قرار داد. ابوبکر به عمر گفت: تو غرضی نداشتی جز مخالفت کردن با من! عمر پاسخ داد: من چنین غرضی نداشتم و به هر حال صدای خود را در محضر پیامبر بالا بردند و سر و صدا راه انداختند، که فوراً خداوند این آیه را نازل فرمود: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! صدای خود را فراتر از صدای پیامبر نکنید، و در برابر او بلند سخن مگویید (و داد و فریاد نزنید)». [1] . بخاری، محمد بن إسماعیل، الجامع المسند الصحیح المختصر من أمور رسول الله(ص) و سننه و أیامه( صحیح البخاری)، محقق: الناصر، محمد زهیر بن ناصر، ج 9، ص 97، دار طوق النجاة، بیروت، چاپ اول، 1422ق. [2] . شیبانی (متوفی: 241ق)، أحمد بن محمد بن حنبل، مسند الإمام أحمد بن حنبل، محقق: شعیب أرنؤوط و دیگران، ج 26، ص 55، مؤسسة الرسالة، بیروت، چاپ اول، 1421ق. [3] . ترمذی (متوفی: 279ق)، محمد بن عیسی، سنن الترمذی، تحقیق و تعلیق: شاکر، أحمد محمد، عبد الباقی، محمد فؤاد، ج 5، ص 387، شرکة مکتبة و مطبعة مصطفی البابی الحلبی، مصر، چاپ دوم، 1395ق؛ ابوجعفر طبری (متوفی: 310ق)، محمد بن جریر، جامع البیان عن تأویل آی القرآن(تفسیر طبری)، ج 21، ص 342، دار هجر للطباعة و النشر و التوزیع و الإعلان، چاپ اول، 1422ق؛ قرطبی (متوفی: 671ق)، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج 16، ص 303، دار الکتب المصریة، قاهره، چاپ دوم، 1384ق؛ خازن (متوفی: 741ق)، علاء الدین علی بن محمد، لباب التأویل فی معانی التنزیل، ج 4، ص 175، دار الکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول، 1415ق. [4] . حجرات، 2.
