. کفاره جمع صرفاً در جایی واجب است که فرد روزه‌ی خود را به صورت عمدی با چیز حرامی (مانند شراب یا زنا) باطل کند. جهت آگاهی بیشتر در این زمینه می‌توانید به نمایه‌ٔ 7378 ( کفاره جمع ) در همین سایت مراجعه نمایید.
2. مستند فقهای عظام درباره‌ی این حکم، آیات قرآن نبوده، بلکه در این زمینه روایاتی وجود دارد، از جمله روایت معتبر زیر:
«عن عبد السلام بن صالح الهروی قال: قلت للرضا (ع): یا ابن رسول اللّه قد روی عن آبائک علیهم السّلام فیمن جامع فی شهر رمضان أو أفطر فیه ثلاث کفّارات، و روی عنهم علیهم السّلام أیضا کفّارة واحدة، فبأیّ الحدیثین نأخذ؟ قال: بهما جمیعا، متی جامع الرجل حراما، أو أفطر علی حرام فی شهر رمضان، فعلیه ثلاث کفّارات: عتق رقبة، و صیام شهرین متتابعین، و إطعام ستّین مسکینا، و قضاء ذلک الیوم. و إن کان نکح حلالا، أو أفطر علی حلال، فعلیه کفّارة واحدة، و إن کان ناسیا فلا شیء علیه».[1]
عبد السّلام بن صالح هروی گوید: به حضرت رضا(ع) عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه از پدرانت روایت کردهاند که هر کس در روز ماه رمضان همبستری کند یا افطار نماید، سه کفّاره دارد، و نیز روایت شده از ایشان علیهم السّلام که یک کفّاره دارد، به کدام یک از این دو خبر عمل کنیم؟!
حضرت فرمود: به هر دو با هم، هر گاه کسی در ماه رمضان مجامعت به حرام کند(مانند زنا) یا با چیز حرامی افطار کند پس بر او سه کفّاره است، (عتق رقبه، و روزه دو ماه پی در پی، و إطعام شصت مسکین) و قضاء کردن روزه آن روز، و اگر مجامعت با حلال خود کرده یا با چیز مباح افطار نموده پس یک کفّاره بر او است و قضای روزه آن روز، و چنانچه آن‌را از روی فراموشی به جای آورده بود چیزی بر او نیست (کفّاره ندارد).[2]
[1] . لنکرانی، محمد فاضل موحدی، تفصیل الشریعة فی شرح تحریر الوسیلة - الصوم و الاعتکاف، ص 153، قم، مرکز فقه ائمه اطهار علیهم السلام، اول، 1426ق. [2] . شیخ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج3، ص378، ح4331، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.
