در منابع معتبر و قابل استناد، این عبارت به عنوان سخنی صریح از امام حسین(ع) نقل نشده است، بلکه برخی اشعار و مراثی به عنوان زبان حالی از حضرتشان چنین درخواستی را بیان کرده‌اند.
به عنوان نمونه نقل شده است حضرت زینب(س) هنگام وارد شدن به دمشق، اشعار مصیبت‌آمیزی را در توصیف فاجعه عاشورا سرودند که از جمله آنها این بیت بود:
منّوا عَلَی ابن المصطفی بشربة یحیا بها
أطفالنا من الظماء حیث الفرات سائل[1]
در جایی که آب شیرین جریان دارد با شربت آبی بر فرزند پیامبر(ص) منت گذاشته تا فرزندانمان از خطر مرگ ناشی از تشنگی نجات یابند.
همچنین در مقتل خوارزمی(م 568 ق) از شاعری به نام «ناشی علی بن وصیف»(متوفای 366 ق) چنین سروده‌ای نقل شده است:
منّوا عَلَی طفلی بماء
فقد ضرا فیه الظماء[2]
بر فرزندم با شربت آبی منت گذارید که تشنگی او را از پا درآورده است. [1] . مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 45، ص 287، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق. [2] . خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین(ع)، ج 2، ص 165، قم، انوار الهدی، چاپ دوم، 1423ق.
