پیامبر اسلام(ص) در میان مردم به «یس» و «طه» مشهور نبودند تا بگوییم از چه زمانی به این دو اسم نام گرفته است، بلکه در ابتدای بعضی از سوره‌ها حروفی به صورت رمزی آمده که مفسران - با توجه به روایات - این دو اسم را به نام پیامبر اسلام(ص) تفسیر کرده‌اند و بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت «اسم خاص» برای آن‌حضرت در آمده‌اند.
1. «یس»: این کلمه مرکب از «یا» (حرف ندا) و «سین»؛ یعنی شخص پیامبر اسلام است، و به این ترتیب پیامبر(ص) را برای بیان مطالب بعد مخاطب می‌سازد.[1]
در احادیث مختلفی نیز آمده است که این کلمه یکی از نام‌های پیغمبر اسلام است؛ زیرا در این آیات روی سخن تنها به پیامبر(ص) است؛ لذا در روایتی امام صادق(ع) می‌فرماید: «یس، نام رسول خدا(ص) است و دلیلش این است که بعد از آن می‌فرماید: تو از مرسلین و بر صراط مستقیم هستی».[2]
محمد حنفیه گفته است: معنای «یس»، «یا محمد» است. بعضی دیگر گفته‌اند: معنایش «یا سید الاوّلین و الآخرین» است.[3]
2. «طه»: امام صادق (ع) می‌فرماید: «طه، از اسامی پیامبر است و معنای آن "یا طالب الحقّ، الهادی الیه" (ای کسی که طالب حقی، و هدایت کننده به سوی آنی) است».[4]
«طه»، مرکب از دو حرف رمزی است؛ «طا» اشاره به «طالب الحقّ» و «ها» اشاره به «هادی الیه» می‌باشد. این کلمه مانند «یس» بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت «اسم خاص» برای پیامبر اسلام (ص) در آمده است، تا آنجا که آل پیامبر(ص) را نیز «آل طه» می‌گویند، و از حضرت مهدی(عج) در دعای ندبه «یابن طه» تعبیر شده است. [1] . مکارم شیرازی ناصر، تفسیر نمونه، ج 18، ص 315، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش. [2] . قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج 2، ص 211، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق. [3] . طبرسی فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 8، ص 650، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش. [4] . شیخ صدوق، معانی الاخبار، قم، ص 22، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق.
