طلاق مبارات
طلاقی است كه در نتيجه عدم سازش زن و مرد با هم، و با دادن مال از طرف زن به شوهر واقع میشود.
مبارات، در لغت به معنای مفارقت و جدایی بوده و در اصطلاح شرعی، نوعی طلاق بائن است که در آن، مرد حقّ رجوع به زن را ندارد. این طلاق هنگامی است که زوجین هر دو از یکدیگر بیزار باشند، در مقابل طلاق خلع که تنها زن اظهار بیزاری کرده و مبلغی(هر چند بیش از مهریهاش) میپردازد تا شوهر وی را طلاق دهد، با این تفاوت که در طلاق مبارات، مرد جهت طلاق دادن، نمیتواند بیش از مَهری که معیّن نموده را از زن بگیرد.[1] [1] . ر.ک: شیخ صدوق، محمّد بن علی بن بابویه، مترجم، غفاری، علی اکبر، من لا یحضره الفقیه، ج 5، ص 213 و 214، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، 1409ق؛ امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنیهاشمی خمینی، سید محمد حسین، ج 2، ص 535، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، 1424ق.