در محاورات عرفی خودمان نیز این نکته به طور معمول وجود دارد؛ مثلاً در صدد تجلیل برآمده و می‌گوییم آنان که مدال طلا را در المپیک ریاضی به خود اختصاص دادند، مایه افتخار کشور ما هستند و یا وقتی شخص مهمی برایسخنرانی می‌آید، می‌گویند: ایشان تشریف آوردند و... .
این در حالی است که در هر دو صورت یک نفر بیشتر مطرح نیست؛ هم برنده مدال طلا یک نفر بوده و هم سخنران یک نفر بیشتر نبوده است؛ ولی با لفظ جمع از آنان یاد می‌شود. در سخنان بزرگان، رهبران و شخصیت‌ها این گونهتعبیرات فراوان دیده می‌شود و به خاطر اجتناب از صراحت و نوعی کنایه‌گویی به این شیوه دست می‌یازند. درخطبه‌های نهج‌البلاغه نیز این شیوه فراوان یافت می‌شود؛ مثلاً در مورد (فدک) می‌فرمایند: شحّت علیها نفوس قوم وسخت عنها نفوس قوم آخرین ؛ گروهی بر آن بخل و حسادت ورزیدند و گروهی نسبت به آن سخاوت ورزیده و چشمپوشیدند)، (نهج البلاغه، نامه 45). در حالی که می‌دانیم یک نفر غاصب بوده و یک نفر از آن چشم پوشیده است.
eporsesh.com
