( طوبی ) مؤنث ( اطیب ) یعنی پاکیزه تر و حلالتر. طوبی صفت درختی است از درختان بهشتی که به لحاظ عظمت و داشتن ویژگیهای منحصر به فرد از درختان مشهور بهشتی است. و عظمتش تمام بهشت و بهشتیان را فرا گرفته و خانه و غرفه ای نیست که شاخه ای از این درخت در آن نرفته باشد و این درخت محصول کار مشترک تمام مؤمنین است، مؤمنین که جوهره اصلی اعمالشان ولایت خداوند و رسول خدا (ص) و ائمه (ع) است. همانطور که رسول اکرم (ص) می فرمایند : همانا در بهشت درختی است که ( طوبی ) نام دارد. در بهشت هیچ خانه ای نیست که شاخه ای از شاخه های این درخت در آن نباشد. میوه اش، شیرین تر از عسل و نرمتر از کره است. ریشه این درخت در خانه من است و فرع آن در خانه علی ابن ابیطالب است (1). ( اِنّ فی الجنّه لشجره یقال لها طوبی، ما فی الجنّه دار الاّ فیها عضن من اعضانها، احلی من الشهید، و الین من الزبّد. اصلها فی داری و فرعها فی دار علیّ بن ابیطالب (ع) ) و همچنین پیامبر در روایتی دیگر از خصوصیات این درخت می فرمایند : ( طوبی درختی است در بهشت که خداوند آن را با دست رحمت خود غرس نموده و از روح خود به آن دمیده است، از این درخت زینتها و میوه های خوشگوار می روید که بر دهان اهل بهشت بسیار نزدیک و در دسترس است و شاخه هایش از پشت دیوارهای بهشت پیداست )(2).
پی نوشت:
1- بحار الأنوار، ج 8، باب الجنه و لعنیمها، ص 151، ح 90.
2- بحار الأنوار، ج 8، باب الجنّه و لعنیمها، ص 174، ح 90.
منبع: تصویر بهشت و بهشتیان در قرآن کریم، فاطمه کریمی، انتشارات جامعه القرآن الکریم
