کودکی که ممنوع از تصرف در اموال است چگونه می تواند امام باشد؟

برخی می گویند: شما چگونه به امامت کودک اعتقاد دارید در حالی که خداوند می فرماید:وابتلوا الیتامی حتی اذا بلغوا النکاح فان آنستم منهم رشدا فادفعوا الهیم اموالهم(1) ؛ حال اگر خداوند کسی را که به حد بلوغ نرسیده از تصرف در اموالش منع می کند پس چگونه ممکن است او را امام قرار دهد؛ زیرا امام ، ولی بر خلق در تمام امور دین و دنیا است و صحیح نیست که والی و سرپرست تمام اموال از قبیل صدقه ها و خمس ها و امین بر شریعت و احکام و ... کسی باشد که ولایت بر درهمی از اموال خود را هم ندارد.
این اشکال از کسی صادر می شود که بصیرتی در دین ندارد زیرا آیه ای را که مخالفان در این باب به آن اعتماد کرده اند خاص است و شامل امام معصوم نمی شود ، به جهت آنکه خداوند با برهان عقلی و دلیل نقلی امامت آنان را ثابت نموده است و این می رساند که امام مخاطب آیه فوق نمی باشد و از زمره ایتام خارج است هیچ اختلافی بین امت نیست که آیه فوق مربوط به کسانی است که عقلشان ناقص است و هیچ ربطی به آنان که عقلشان به عنایت الهی به حد کمال رسیده ندارد ، اگر چه کودک باشند لذا آیه شریف شامل ائمه اهل بیت علیهم السلام نمی شود. (2)
پاسخ دیگری که می توان داد این است که : عنوان حقیقی و اصلی برای حکم به وجوب دفع مال به یتیمان رشد عقلی است نه بلوغ و اگر تعبیر به بلوغ در آیه به حد نکاح ذکر شده به جهت عنوان مشیر به رشد عقلانی است ، زیرا غالبا در این هنگام است که انسان رشید می شود و شاهد این مطلب اینکه : اگر کسی از حد بلوغ بگذرد و حتی به سنین بالایی از عمر خود برسد ولی رشید نشده باشد اموالش را به او نمی دهند از اینجا معلوم می شود که ملاک رشد عقلانی است که در امام معصوم از ابتدای سنین کودکی وجود دارد.
از اینجا پاسخ پرسش های دیگر نیز درباره امامت کودک داده می شود مثل اینکه طفل چگونه می تواند امام باشد در حالی که نمی تواند حتی امام جماعت باشد؟ طفل چگونه می تواند امام باشد با آنکه معامله با او صحیح نیست ؟ طفل چگونه می تواند امام باشد در حالی که عقد او باطل است ؟ طفل چگونه می تواند امام باشد در حالی که گواهی او جز در موارد خاص مورد قبول نیست ؟
پی نوشتها:
1- سوره نساء ، آیه 6.((و یتیمان را بیازمایید تا هنگامی که قابلیت زناشویی پیدا کنند ، آنگاه اگر در آنان کاردانی یافتید اموالشان را به آنان برگردانید)).
2- رک : الفصول المختاره ، ص 149 و 150.
منبع : موعود شناسی وپاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی ، انتشارات مسجد مقدس جمکران