شیخ طبرسی رحمة الله علیه در کتاب (الاحتجاج) دو نامه‌ای را که از ناحیه مقدسه حضرت مهدی علیه السلام برای شیخ مفید رحمة الله علیه فرستاده شده نقل کرده است. در این دو نامه اشاره به برخی مطالب صحیح و عالی شده و نیز از برخی مسائل به طور رمز و اشاره خبر داده است.(1) نامه اول در عصر غیبت صغری و نامه دوم در عصر غیبت کبری صادر شده است.
نامه اول در اواخر ماه صفر سال 410 هجری، سه سال قبل از وفات شیخ مفید رحمة الله علیه به دست او رسیده است و نامه دوم در سال 412 هجری یعنی یک سال قبل از وفات شیخ به دست او رسیده است. و این در حقیقت بعد از گذشت هشتاد سال از وفات شیخ علی بن محمد سمری سفیر چهارم است که همان انتهای غیبت صغری و شروع غیبت کبری در سال 329 هجری است.
فرستنده نامه اول می‌گوید: این نامه را از منطقه‌ای که متصل به حجاز است آورده است. و از این کلام استفاده می‌شود که امام در آن هنگام در نواحی حجاز ساکن بوده است، و این نامه را به توسط برخی از خواص به شیخ مفید رحمة الله علیه فرستاده‌اند.
نامه دوم نیز در اول ماه شوال سال 412 از ناحیه مقدسه برای شیخ فرستاده شد و در روز پنجشنبه 23 ماه ذی حجة همان سال به دست شیخ رسیده است. یعنی سه ماه و هفت روز کم در بین راه در دست قاصد بوده است.
هر دو خطاب به املای حضرت مهدی علیه السلام و خط برخی از ثقات و معتمدین نزد امام زمان علیه السلام بوده همان گونه که از ظاهر رساله اولی و نص رساله دوم استفاده می‌شود. و آخر هر دو نامه مزین به چند سطری کم از خط خود امام است که شهادت و گواهی بر صحت نامه است. امام در آن کلمات به شیخ مفید رحمة الله علیه امر می‌کند تا این رساله را از هر کس مخفی بدارد ولی نسخه‌ای از آن را بردارد تا موثقین از اصحابش بر آن مطلع شده یا شفاهاً به اطلاع آنها برساند.(2)
پی‌نوشت‌ها:
1- احتجاج، ج 2، صص 597 - 602.
2- تاریخ الغیبة الکبری، ص 140 و 141.
منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران.
