امام چهارم (ع)در کربلا حضور داشتند, منتها چون اراده و مشیّت الهی تعلق گرفته بود او زنده بماند وخلیفهء الهی روی زمین باشد و سکّان کشتی طوفان زده را در دست بگیرد, مدّتی در کربلا و ایّام اسارت بیمار بودند.بیماری موجب شد برخی از قاتلان و سفله گان و دشمنان اهل بیت , از حضرت دفاع کنند و مانع کسانی از جمله شمربن ذی الجوشن شوند که تصمیم به کشتن آن سرور گرفته بود.
در بعضی مقاتل در روایات آمده است که وقتی شمر وارد خیمهء امام سجّاد شد و او را دید تکیه داده است ,شمشیر کشید تا او را بکشد. حمید بن مسلم , یکی از افسران لشکر عمر سعد, مانع کشتن حضرت شد و گفت :سبحان الله ! این شخص مریض این و همین مرض او را خواهد کشت و دیگر نیاز به کشتن ندارد.
برخی گفته اند: عمر بن سعد جلوی خیمه آمد, زن ها شیون کردند و گریستند. به همین دلیل به لشکریان دستورداد کسی وارد خیمه نشده و متعرض امام سجاد(ع)نشود و آن چه از خیمه ها غارت کردند برگردانند.
بسیاری از مقتل نویسان معتقدند زینب دختر شجاع علی (ع)وقتی متوجه شد شمر در صدد قتل امام (ع)برآمده ,خود را سپر جان حضرت نمود و فرمود: به خدا! نخواهم گذاشت او را بکشید, مگر این که اوّل مرا بکشید.(1)
همان طور که ملاحظه شد, خداوند اراده کرد با خواست و ارادهء دیگران از کشته شدن امام جلوگیری کند, چنان که در قرآن آمده است : اگر خداوند متعال مردم را به دفاع از هم نگمارد, زمین تباه خواهد شد (و لولا دفع اللّه الناس بعضهم ببعضٍ لفسدت الاءرض ).(2)
پی نوشت:
1. در کربلا چه گذشت ؟ ترجمه نفس المهموم , تألیف محدث قمی , ص 49 480
2. بقره آیه 251
www.eporsesh.com
