آن چه بیان میگردد، (به نظر ما) نیست، بلکه یک واقعیت و حقیقت تلخ است: وهابیون نه تنها به خون شیعیان، بلکه به خون همهی مسلمین تشنه هستند. منتهی دشمنی خود با مذاهب اهل سنت را به چند جهت علنی نمیکنند: الف – نمیخواهند قلتشان در میان مسلمانان مشخص گردد. ب – نمیخواهند با کل جهان اسلام به صورت علنی درافتند و حذف شوند. ج – نمیخواهند اهل سنت بیدار شوند. مضاف بر این که از کثرت آنان سوء استفاده میکنند. د – هنوز از ناحیهی مسلمانان اهل سنت، خطر خاصی آنها را تهدید نمیکند و سری که درد نمیکند را دستمال نمیبندند. ه – میخواهند به عنوان مسلمان، محبط وحی و مرکز اسلام [مکه و مدینه] را هم چنان در تسلط داشته باشند و اهل تشیع و تسنن با هم بر علیه آنان وحدت و قیام نکنند. و – با نفوذ و سلطه به علمای اهل تسنن کشورهای سنی نشین، اهداف خود را پیش برند. علت این همه دشمنی با اسلام و مسلمین این است که وهابیون [البته نه مردم عوامی که هیچ چیز نمیدانند، بلکه سران و دستاندرکاران این حزب]، اصلاً مسلمان نیستند. آنها گروهی هستند که انگلیس برای تصرف و غصب مراکز اسلامی و نابودی اسلام در همهی جهان اسلام بنا نهاده است. عبدالوهاب، رئیس این فرقهی ضاله به انتخاب جاسوس انگلیس در منطقه (همفر) انتخاب شد و سپس تحت آموزش قرار داده شد و پس از سقوط عثمانی و از دست رفتن سلطهی آنها بر حجاز، حکومت توسط انگلیس به (وهابی)ها سپرده شد و پس از روی کار آمدن (سعودی)ها که سیاسیون این فرقه بودند، عربستان سعودی به شکل کنونی و با حکومت وهابیت شکل گرفت. در نتیجه واقع مطلب این است که تنها (اسلام ولایی) است که از همان ابتدای اسلام تا کنون، خار چشم و گلو و مزاحم مستکبران استثمارگر بوده و هست. وگرنه تنها معاویه در آن روز، بلکه آمریکا و انگلیس امروز نیز با آداب و احکام فردی اسلام، مثل نماز، طهارت و ... کسی مشکلی ندارند. و اسلام ولایی نیز از همان ابتدای تاریخ اسلام، با تشیع، یعنی پیروان ولایت امیرالمؤمنین و اهل بیت علیهمالسلام شکل گرفته است. پس آنها به خون شیعیان (یعنی طرفداران ولایت) تشنهاند. دشمنی وهابیت با تشیع و تشنگی به خون آنها، تداوم همان دشمنی و تشنگی معاویه با علی، امام حسن و امام حسین (ع)، دشمنی یزید با امام حسین و امام سجاد (ع)، بنی امیه و بنی العباس با خاندان اهل بیت (ع) است که امروزه در (وهابیت) از یک سو و (تشیع) از سوی دیگر متبلور شده است. البته تذکر به این نکته لازم است که اهل سنت هوشیار، اعم از علما یا مردم، به اندازهی ما با وهابیت دشمن هستند و از آنان برائت میجویند و وهابیت نیز به اندازهی ما دشمن و تشنهی خون آنهاست. که همکاری با اسرائیل برای نابودی فلسطین، یاری نکردن مسلمانان غزه، هم سویی با اهداف آمریکا و انگلیس و اسرائیل در منطقه و ...، همه دال بر مدعا میباشد. www.aviny.com
آن چه بیان میگردد، (به نظر ما) نیست، بلکه یک واقعیت و حقیقت تلخ است:
وهابیون نه تنها به خون شیعیان، بلکه به خون همهی مسلمین تشنه هستند. منتهی دشمنی خود با مذاهب اهل سنت را به چند جهت علنی نمیکنند:
الف – نمیخواهند قلتشان در میان مسلمانان مشخص گردد.
ب – نمیخواهند با کل جهان اسلام به صورت علنی درافتند و حذف شوند.
ج – نمیخواهند اهل سنت بیدار شوند. مضاف بر این که از کثرت آنان سوء استفاده میکنند.
د – هنوز از ناحیهی مسلمانان اهل سنت، خطر خاصی آنها را تهدید نمیکند و سری که درد نمیکند را دستمال نمیبندند.
ه – میخواهند به عنوان مسلمان، محبط وحی و مرکز اسلام [مکه و مدینه] را هم چنان در تسلط داشته باشند و اهل تشیع و تسنن با هم بر علیه آنان وحدت و قیام نکنند.
و – با نفوذ و سلطه به علمای اهل تسنن کشورهای سنی نشین، اهداف خود را پیش برند.
علت این همه دشمنی با اسلام و مسلمین این است که وهابیون [البته نه مردم عوامی که هیچ چیز نمیدانند، بلکه سران و دستاندرکاران این حزب]، اصلاً مسلمان نیستند. آنها گروهی هستند که انگلیس برای تصرف و غصب مراکز اسلامی و نابودی اسلام در همهی جهان اسلام بنا نهاده است. عبدالوهاب، رئیس این فرقهی ضاله به انتخاب جاسوس انگلیس در منطقه (همفر) انتخاب شد و سپس تحت آموزش قرار داده شد و پس از سقوط عثمانی و از دست رفتن سلطهی آنها بر حجاز، حکومت توسط انگلیس به (وهابی)ها سپرده شد و پس از روی کار آمدن (سعودی)ها که سیاسیون این فرقه بودند، عربستان سعودی به شکل کنونی و با حکومت وهابیت شکل گرفت.
در نتیجه واقع مطلب این است که تنها (اسلام ولایی) است که از همان ابتدای اسلام تا کنون، خار چشم و گلو و مزاحم مستکبران استثمارگر بوده و هست. وگرنه تنها معاویه در آن روز، بلکه آمریکا و انگلیس امروز نیز با آداب و احکام فردی اسلام، مثل نماز، طهارت و ... کسی مشکلی ندارند. و اسلام ولایی نیز از همان ابتدای تاریخ اسلام، با تشیع، یعنی پیروان ولایت امیرالمؤمنین و اهل بیت علیهمالسلام شکل گرفته است. پس آنها به خون شیعیان (یعنی طرفداران ولایت) تشنهاند.
دشمنی وهابیت با تشیع و تشنگی به خون آنها، تداوم همان دشمنی و تشنگی معاویه با علی، امام حسن و امام حسین (ع)، دشمنی یزید با امام حسین و امام سجاد (ع)، بنی امیه و بنی العباس با خاندان اهل بیت (ع) است که امروزه در (وهابیت) از یک سو و (تشیع) از سوی دیگر متبلور شده است.
البته تذکر به این نکته لازم است که اهل سنت هوشیار، اعم از علما یا مردم، به اندازهی ما با وهابیت دشمن هستند و از آنان برائت میجویند و وهابیت نیز به اندازهی ما دشمن و تشنهی خون آنهاست. که همکاری با اسرائیل برای نابودی فلسطین، یاری نکردن مسلمانان غزه، هم سویی با اهداف آمریکا و انگلیس و اسرائیل در منطقه و ...، همه دال بر مدعا میباشد.
www.aviny.com
- [سایر] نظر وهابیون در مورد ائمه شیعه چیست؟
- [سایر] نظر وهابیت در مورد تشیع جنازه چیست؟
- [سایر] نظر وهابیت در مورد آمار شیعه و سنی در ایران چیست؟
- [سایر] وهابیت چه اشکالاتی بر شیعیان می گیرند؟
- [سایر] وهابیت در مورد شیعه چه دیدگاهی دارند؟
- [سایر] وهابیت چه دیدگاهی در مورد شیعه دارد؟
- [سایر] عجیب ترین دروغ وهابیت در مورد شیعه چیست؟
- [سایر] وهابیت چه کتبی را به نام شیعه منتشر کرده است؟
- [سایر] وهابیت برای مقابله با گسترش تشیع چه اقداماتی دارد؟
- [سایر] آیا وهابیت فتوای مستقیمی در مورد قتل شیعه دارد؟
- [آیت الله سبحانی] اگر روزه دار به قدری تشنه شود که برای او تحمل تشنگی موجب عُسر و حَرَج است، می تواند به اندازه ای که رفع مشقّت کند، آب بیاشامد و روزه او باطل نمی شود.
- [آیت الله مکارم شیرازی] شرط یازدهم آن است که استعمال آب برای او مانعی نداشته باشد، بنابر این اگر خوف ضرر دارد، یا می ترسد اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، باید تیمم کند.
- [آیت الله بهجت] اگر روزهدار بهقدری تشنه شود که بترسد از تشنگی بمیرد، میتواند به اندازهای که از مردن نجات پیدا کند آب بیاشامد، ولی روزه او باطل میشود، امّا در ماه رمضان تا مغرب از سایر مفطرات اجتناب کند.
- [آیت الله سبحانی] زنی که چند ماه خون دیده ولی عادت معینی پیدا نکرده است چند صورت دارد: 1. در تمام ماه فقط ده روز یا کمتر یک تا چهار روز خون می بیند، همه اش حیض است. 2. در تمام ماه بیشتر از ده روز خون می بیند و روزهایی که آن خون نشانه های حیض را دارد، بیشتر از سه روز و کمتر از ده روز است، همه این روزها حیض محسوب می شود. 3. اگر همه روزهای بیشتر از ده روز از نظر اوصاف یکسان است به عادت اکثریت قاطع خویشان از نظر عدد عمل کند. 4. اگر خویشان از نظر شماره ایام، مختلف هستند هفت روز حیض و باقی مانده را استحاضه محسوب کند.
- [آیت الله وحید خراسانی] لازم نیست که خلقت بچه تمام باشد بلکه اگر ناتمام نیز باشد در صورتی که عرفا بگویند زاییده است خونی که تا ده روز ببیند خون نفاس است و در صورت شک در صدق زاییدن به نظر عرف ان خون محکوم به احکام نفاس نیست
- [آیت الله وحید خراسانی] لازم نیست که خلقت بچه تمام باشد بلکه اگر ناتمام نیز باشد در صورتی که عرفا بگویند زاییده است خونی که تا ده روز ببیند خون نفاس است و در صورت شک در صدق زاییدن به نظر عرف ان خون محکوم به احکام نفاس نیست
- [آیت الله مظاهری] خون انسان و هر حیوانی که خون جهنده دارد نجس است، پس خون حیوانی که مانند ماهی و پشه خون جهنده ندارد پاک میباشد.
- [آیت الله سبحانی] هرگاه بترسد که اگر آب را به مصرف وضو; یا غسل برساند خود او یا عیال و اولاد او، یا رفیقش و کسانی که با او مربوطند مانند نوکر و کلفت از تشنگی بمیرند یا مریض شوند، یا به قدری تشنه شوند که تحمل آن مشقت دارد; باید به جای وضو و غسل، تیمّم نماید، و نیز اگر بترسد حیوانی که مانند اسب معمولا برای خوردن سرش را نمی برند از تشنگی تلف شود، باید آب را به آن بدهد و تیمّم نماید اگرچه حیوان مال خودش نباشد، و همچنین است اگر کسی که حفظ جان او واجب است به طوری تشنه باشد که اگر انسان آب را به او ندهد تلف شود.
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . هرگاه بترسد که اگر آب را به مصرف وضو یا غسل برساند خود او یا عیال و اولاد او، یا رفیقش و کسانی که با او مربوطند مانند نوکر و کلفت از تشنگی بمیرند، یا مریض شوند، یا به قدری تشنه شوند که تحمل آن مشقت دارد، باید به جای وضو و غسل تیمم نماید و نیز اگر بترسد حیوانی که مال خود او است از تشنگی تلف شود، باید آب را به آن حیوان بدهد و تیمم نماید و هم چنین است اگر کسی که حفظ جان او واجب است، بطوری تشنه باشد که اگر انسان آب را به او ندهد تلف شود.
- [آیت الله بهجت] هرگاه بترسد که اگر آب را به مصرف وضو یا غسل برساند خود او یا عیال و اولاد او، یا رفیقش و کسانی که به او مربوطند، مانند خدمتکار از تشنگی بمیرند یا مریض شوند، یا بهقدری تشنه شوند که تحمل آن مشقت دارد، باید به جای وضو و غسل تیمّم نماید. و نیز اگر بترسد حیوانی از تشنگی تلف شود در صورتی که ذبح آن حیوان برای او ضرر داشته باشد، باید آب را به آن بدهد و تیمم نماید، اگرچه حیوان مال خودش نباشد؛ و همچنین است اگر کسی که حفظ جان او واجب است، بهطوری تشنه باشد که اگر انسان آب را به او ندهد تلف شود.