این وظیفه بزرگ (امر به معروف و نهی از منکر) دو رکن اساسی دارد. یکی از آنها رشد، آگاهی و بصیرت است. ما گاهی معروف ها را به جای منکر می گیریم و منکرها را به جای معروف. بهتر این (است) که ما جاهل ها، امر به معروف و نهی از منکر نکنیم. چه منکرها که به نام امر به معروف و نهی از منکر به وجود نیامد. آگاهی و بصیرت می خواهد، دانایی و روان شناسی و جامعه شناسی می خواهد تا انسان بفهمد که چگونه امر به معروف و نهی از منکر کند؛ یعنی راه معروف را تشخیص بدهد، ببیند معروف کجاست، منکر را تشخیص بدهد. ریشه منکر را به دست بیاورد، از کجا آن منکر سرچشمه می گیرد. بنابراین، ائمه دین فرموده اند: جاهل، بهتر است امر به معروف و نهی از منکر نکند. چرا؟ (لِاَنَّهُ ما یُفسِدُهُ اَکثَرُ مِمّا یُصلِحُهُ) چون جاهل هنگامی که امر به معروف و نهی از منکر می کند، می خواهد بهتر کند، بدتر می کند.
منبع: حماسه حسینی، علامه شهید مرتضی مطهری(ره)، ج 2، صص 82 و 83 .
