وجود طلاق به صورت ابتدایی در دست مرد - البته با قیود و شرایطی که اسلام قرار داده است - امری متناسب با وضعیت طبیعی ازدواج است، نه مربوط به قرارداد و اعتبار صرف. مکانیسم طبیعی ازدواج این است که زن در کانون خانواده، محبوب و محترم باشد و همین که شعله عشق مرد نسبت به وی خاموش شد، رکن اساسی خانواده ویران شده و طبیعتا این اجتماع کوچک از هم خواهد پاشید. حفظ قانونی زن در خانه نیز نمی‌تواند او را محبوب مرد سازد و آن ویرانه را آباد نماید. از همین‌رو اسلام توصیه می‌کند که زن کاری کند که کاملاً محبوب و معشوق شوهرش واقع گردد و او را دلباخته خود سازد. ولی عکس قضیه چنین نیست؛ یعنی، با سلب علاقه زن از شوهر، حیات خانوادگی پایان یافته نیست؛ زیرا بی‌علاقگی زن، مهر مرد را نسبت به وی خاموش نمی‌سازد، بلکه عادتا آن را تیزتر و حادتر می‌کند؛ چون مرد خواستار شخص زن است و زن خواستار عشق و محبت مرد. افزون بر این زن در مورد لزوم می‌تواند درخواست طلاق قضایی کند و حتی می‌تواند به هنگام ازدواج، داشتن حق طلاق را برای خود، جزو شرایط ضمن عقد قرار دهد. برای مطالعه بیشتر ر . ک : نظام حقوق زن در اسلام ، شهید مطهری
porseman.org
