این یکی از القات شیطانی برای دور کردن انسان‌ها از ادعیه و زیارات و سایر فعالیت‌های دینی است؛ زیرا اقدام به دعا و توسل به وسایلی چون ائمه معصومین علیهم السلام به دستور مستقیم خداوند، بر عهده ی انسان آمده است و سبب جلای قلوب و الگوگیری از راه و روش ایشان علیهم السلام و ارتباط هر چه بیشتر با این بزرگواران می‌گردد. در عین این که صِرف دعا و توسل ظاهری، نمی‌تواند مثمر این ثمرات عالی گردد و همراهی آن با دل ضروری و لازم است. یعنی انسان با نیت خالص باید دعا کند و به این وسایط الهی متوسل گردد تا علاوه بر رفع مشکلات و حوائجش، دل را نیز جلا بخشد و در پرتو ارتباط با اولیا اللَّه علیهم السلام، سیره و صورت خود را پیراسته نماید. از این رو باید گفت: نیت خالص و توسل و زیارات و خواندن ادعیه همه، علل ناقصه و جزء العلة برای تعالی و تکامل انسان‌اند و وجود یکی ما را از استفاده از دیگری بی نیاز نمی‌کند؛ و به تعبیر دیگر، اثبات شیء، نفی ماعداه نمی‌کند. یعنی اگر گفته می‌شود: "نیت خالص لازم است." یا گفته شود: "توسل و زیارات و ادعیه لازم است." به معنای کفایت یکی از دیگری نیست. بله! اگر نیت صادقی داشته باشد، لکن از انجام و اعمال آن عاجز مانده است، خداوند به لطف و کرم خویش، ثوابِ کار را نیز برای او می‌نویسد؛ لکن نمی‌توان این اصل را به مواردی که فرد توان انجام فعل را دارد، اما مسامحه کرده و ترک می‌کند، تعمیم داد؛ بلکه این گونه افراد خود را می‌فریبند! چنان که تصور آب خوردن یا نیت آب خوردن بدون نوشیدن آب، سیرابی نمی‌آورد!
http://farsi.islamquest.net
