به فرزندانمان درباره مرگ عزیزان چه بگوییم؟

مرگ، اتفاقی ناگهانی است که با تمام بزرگی و تلخی خود به پایان می‌رسد و پس از آن، بازماندگان خود را با فقدانی که به وجود آمده است تطبیق می‌دهند. بنابراین مرگ استرسی نیست که هر روز به وجود بیاید زیرا کسی که می‌میرد دیگر بازنمی‌گردد و برای همیشه از میان رفته است. باید به کودک بگوییم که او به بهشت رفته است؛ به یک جای خوب. درباره بهشت و خدا برای او صحبت کنیم و به صورتی روشن به او بفهمانیم که عزیز از دست رفته دیگر بازنمی‌گردد. طبیعی است که فرزند شما از این گفته‌ها ناراحت می‌شود. این استرس و نگرانی یک باره وارد می‌شود و سپس فرزندمان خود را با موقعیت جدید وفق می‌دهد. اما اگر بگوییم کسی که رفته یک روز بازمی‌‌گردد، اول باید جواب دهیم کی؟ و دوم اینکه چرا باز نگشت؟ هر دروغی همیشه دروغ‌های بعدی را به همراه می‌آورد. می‌توانیم بگوییم او برنمی‌گردد ولی یک روزی ما هم پیش او خواهیم رفت. حتی دلیل گریه و سوگواری خود را برای او شرح دهیم و بگوییم که انسان‌ها ارزش دارند و با اهمیت هستند و از اینکه پیش ما نیستند، دلمان برایشان تنگ می‌شود. وقتی بچه‌ها از 9 سالگی به بعد با مفهوم مرگ آشنا می‌شوند، خوب است در این باره با آنها بیشتر صحبت کنیم. حتی اگر خواستند گریه و سوگواری کنند هیچ اشکالی ندارد. اجازه بدهید سوگواری‌شان را انجام بدهند. نمی‌شود درباره مرگ عزیزی صحبت کنیم و انتظار داشته باشیم که فرزندمان گریه نکند. به طور مسلم او گریه خواهد کرد. پس اجازه بدهیم سوگواری کند تا خدای نکرده دچار سوگ به تاخیر افتاده نشود.
www.salamat.com