تعالیم دین مقدس اسلام به ما می آموزد که انسان ها دارای ارزش و احترام می باشند و به ویژه انسان مؤمن و خداترس و با تقوا دارای احترام ویژه ای می باشد و در روایتی می خوانیم:( ارزش انسان با ایمان از حرمت و احترام کعبه بیشتر است). و اگر انسان سخن محرمانه ای را که مربوط به مسلمانی باشد فاش کند در حق او خیانت کرده است و باید از او رضایت بخواهد زیرا در حقیقت حقی را از او پایمال کرده است. در روایات آمده است که آبروی مؤمن مانند مال و جان او دارای حرمت است و هر کاری که باعث ریختن آبروی او گردد از گناهان بزرگ و سنگین شمرده شده است. به همین خاطر است که گناهانی مانند غیبت و تهمت که آبروی افراد را در معرض خطر قرار می دهد در دین اسلام و قرآن و روایات به شدت مورد نهی و سرزنش واقع شده اند و تجسس از حال مردم و کشف اسرار آنان و حتی سوء ظن و بدبینی در مورد آنان ممنوع و حرام و گناه می باشد. ممکن است از انسان در پنهان گناه و خطایی سر بزند که وقتی به خود بیاید و متوجه شود پشیمان می گردد و عذر تقصیر به پیشگاه خداوند می آورد و بدین ترتیب آثار بد و عواقب سوء آن با توبه و پشیمانی و جبران خطا برطرف می گردد و افشا و آشکار کردن آن توسط دیگران باعث ترویج و تبلیغ گناه و خدشه دار شدن دامان اجتماع و باعث بدبینی و ایجاد اخلال و خدشه در روابط بین افراد اجتماع می گردد و اجتماعی که از نظر اسلام افرادش باید به یکدیگر اطمینان داشته باشند و نسبت به هم خوش بین باشند، صحنه بدبینی و عدم اعتماد می گردد و نظام چنین اجتماعی از هم گسیخته می گردد و این کار بر همه جنبه های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و امنیتی اجتماع اثر بد و ناپسند دارد. درست به همین خاطر است که در اسلام بر پنهان کردن و پوشیده داشتن گناه و تظاهر نکردن به آن و آشکار نساختن از تأکید فراوان شده و در قرآن کریم می فرماید: (ان الذین یحبون ان تشیع الفاحشه فی الذین امنوا لهم عذاب الیم فی الدنیا والاخره؛ کسانی که انتشار زشتی ها را در میان اهل ایمان دوست می دارند، در دنیا و آخرت دچار عذاب دردناک می گردند) (نور، آیه 19). یعنی حتی میل به شیوع و انتشار گناهان و زشتی ها تا چه رسد به ترویج و نشر آن انسان را سزاوار عذاب الهی می کند و ریختن آبروی مردم و آشکار ساختن گناهان پوشیده و عیب های مخفی و پنهان آنها، اقدامی عملی در انتشار گناهان و منکرات در اجتماع است که عاقبت آن دچار شدن به عذاب خداوند است. www.morsalat.com
چنانچه کسی سخن محرمانه ای را برای کسی فاش کند چه کند؟
تعالیم دین مقدس اسلام به ما می آموزد که انسان ها دارای ارزش و احترام می باشند و به ویژه انسان مؤمن و خداترس و با تقوا دارای احترام ویژه ای می باشد و در روایتی می خوانیم:( ارزش انسان با ایمان از حرمت و احترام کعبه بیشتر است).
و اگر انسان سخن محرمانه ای را که مربوط به مسلمانی باشد فاش کند در حق او خیانت کرده است و باید از او رضایت بخواهد زیرا در حقیقت حقی را از او پایمال کرده است.
در روایات آمده است که آبروی مؤمن مانند مال و جان او دارای حرمت است و هر کاری که باعث ریختن آبروی او گردد از گناهان بزرگ و سنگین شمرده شده است. به همین خاطر است که گناهانی مانند غیبت و تهمت که آبروی افراد را در معرض خطر قرار می دهد در دین اسلام و قرآن و روایات به شدت مورد نهی و سرزنش واقع شده اند و تجسس از حال مردم و کشف اسرار آنان و حتی سوء ظن و بدبینی در مورد آنان ممنوع و حرام و گناه می باشد. ممکن است از انسان در پنهان گناه و خطایی سر بزند که وقتی به خود بیاید و متوجه شود پشیمان می گردد و عذر تقصیر به پیشگاه خداوند می آورد و بدین ترتیب آثار بد و عواقب سوء آن با توبه و پشیمانی و جبران خطا برطرف می گردد و افشا و آشکار کردن آن توسط دیگران باعث ترویج و تبلیغ گناه و خدشه دار شدن دامان اجتماع و باعث بدبینی و ایجاد اخلال و خدشه در روابط بین افراد اجتماع می گردد و اجتماعی که از نظر اسلام افرادش باید به یکدیگر اطمینان داشته باشند و نسبت به هم خوش بین باشند، صحنه بدبینی و عدم اعتماد می گردد و نظام چنین اجتماعی از هم گسیخته می گردد و این کار بر همه جنبه های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و امنیتی اجتماع اثر بد و ناپسند دارد. درست به همین خاطر است که در اسلام بر پنهان کردن و پوشیده داشتن گناه و تظاهر نکردن به آن و آشکار نساختن از تأکید فراوان شده و در قرآن کریم می فرماید: (ان الذین یحبون ان تشیع الفاحشه فی الذین امنوا لهم عذاب الیم فی الدنیا والاخره؛ کسانی که انتشار زشتی ها را در میان اهل ایمان دوست می دارند، در دنیا و آخرت دچار عذاب دردناک می گردند) (نور، آیه 19).
یعنی حتی میل به شیوع و انتشار گناهان و زشتی ها تا چه رسد به ترویج و نشر آن انسان را سزاوار عذاب الهی می کند و ریختن آبروی مردم و آشکار ساختن گناهان پوشیده و عیب های مخفی و پنهان آنها، اقدامی عملی در انتشار گناهان و منکرات در اجتماع است که عاقبت آن دچار شدن به عذاب خداوند است.
www.morsalat.com
- [سایر] چگونه در روز قیامت همه رازها فاش می شود؟
- [سایر] چرا توصیه میکنید مردم، گذشته خود را برای همسرشان، فاش نکنند؟
- [سایر] آیا فاش کردن خوابهایی در ارتباط با مردگان و ... جایز است؟
- [سایر] منظور از «یومَ تُبلَی السرائر» (روزی که رازها فاش شود) که از جمله اسماء قیامت است چیست؟
- [سایر] فردی که مخفیگاه حضرت عیسی(ع) را فاش کرد، چه نام داشت؟ آیا او شبیه به عیسی(ع) شد و به صلیب کشیده شد؟
- [آیت الله مکارم شیرازی] اگر دولتی ظالم باشد، خبرنگار تا چه حد می تواند اسرار را فاش کند; هر چند خودش نیز شهروند همان دولت باشد؟
- [آیت الله علوی گرگانی] اگر کسی آبروی دیگری را با فاش کردن راز زندگیاش ببرد، آیا میتواند از خودش دفاع کند و آیا این عمل غیبت است؟
- [آیت الله مکارم شیرازی] آیا بیمار می تواند درخواست کند که کلّیه برنامه های درمانی او محرمانه انجام شود؟
- [آیت الله خامنه ای] اگر بیمار نارضایتی خود را از افشای بیماری خود اعلام نماید، ولی ضرورت درمان اقتضا می کند که نوع بیماری برای بستگانش فاش شود، وظیفه پزشک معالج در این صورت چیست؟
- [آیت الله فاضل لنکرانی] اگر زنی در زندگی، اولا اطاعت از شوهر نکرد، ثانیاً برای شوهرش ارزش قائل نبود، ثالثاً اسرار زندگی را در همه جا فاش کرد، رابعاً در زندگی مرتب دروغ گفت، تکلیف مرد از نظر شرعی با چنین زنی چیست؟
- [آیت الله علوی گرگانی] زن و مرد تا یقین نکنند که وکیل آنها صیغه را خوانده است، نمیتوانند بیکدیگر نگاه محرمانه نمایند و گمان به این که وکیل صیغه را خوانده است کفایت نمیکند ولی اگر وکیل بگوید صیغه را خواندهام کافیاست.
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . زن و مرد تا یقین نکنند که وکیل آنان صیغه را خوانده است نمیتوانند به یکدیگر نگاه محرمانه نمایند، و گمان به اینکه وکیل صیغه را خوانده است کفایت نمیکند، ولی اگر وکیل بگوید صیغه را خواندهام کافی است.
- [آیت الله اردبیلی] زن و مرد تا یقین نکنند که وکیل آنها صیغه را خوانده است، نمیتوانند به یکدیگر نگاه محرمانه نمایند و گمان به این که وکیل صیغه را خوانده است، کفایت نمیکند؛ ولی اگر وکیل بگوید: (صیغه را خواندهام) کافی است.
- [آیت الله بروجردی] زن و مرد تا یقین نکنند که وکیل آنها صیغه را خوانده است، نمیتوانند به یکدیگر رفتار محرمانه نمایند و گمان به این که وکیل صیغه را خوانده است کفایت نمیکند، ولی اگر وکیل بگوید صیغه را خواندهام کافی است.
- [آیت الله مکارم شیرازی] سخن گفتن از روی سهو و فراموشی و نسیان نماز را باطل نمی کند.
- [آیت الله خوئی] زن و مرد تا یقین نکنند که وکیل آنها صیغه را خوانده است نمیتوانند به یکدیگر نگاه محرمانه نمایند، و گمان به این که وکیل صیغه را خوانده است کفایت نمیکند، ولی اگر وکیل بگوید صیغه را خواندهام کافی است.
- [آیت الله نوری همدانی] احتیاط مستحبّ آن است که امام درحال خطبه ، سخنی غیرمربوط به خطبه ها نگوید ، اَلْبَتَّه در فاصلة بین خطبه ها ونماز ، سخن گفتن بلامانع است .
- [آیت الله فاضل لنکرانی] احتیاط مستحب آن است که امام در حال خطبه سخنی غیر مربوط به خطبه ها نگوید البته در فاصله بین خطبه ها و نماز، سخن گفتن بلامانع است.
- [آیت الله سبحانی] اگر زن از شیر شوهر خود بچه ای را شیر دهد، بعد شوهر دیگر کند و از شیر آن شوهر هم بچه دیگر را شیر دهد آن دو بچه به یکدیگر محرم نمی شوند. اگرچه بهتر است با هم ازدواج نکنند و نگاه محرمانه به یکدیگر ننمایند.
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . زن و مرد تا یقین نکنند که وکیل آنان صیغه را خوانده است نمی توانند به یکدیگر نگاه محرمانه نمایند. و گمان به این که وکیل صیغه را خوانده است کفایت نمی کند. ولی اگر وکیل بگوید صیغه را خوانده ام کافی است.