قبل از هر چیز باید به این نکته اشاره نمود که آمریکا به عنوان تهدید همیشگی نظام جمهوری اسلامی به حساب می آید. آنچه در بادی امر برای صاحبنظران و تحلیل‌گران مسائل سیاسی مسلم است آن است می‌بایست با هوشیاری کامل این تهدیدات را جدی تلقی نموده لکن جدی بودن به معنای حتمی بودن وقوع حمله نیست زیرا به طور قطع حمله به جمهوری اسلامی ایران برای آمریکا کاری ساده و بدون دردسر نیست اما این به آن معنا نیست که ما هوشیار نباشیم و از خدعه و نیرنگ دشمنان غافل بمانیم. آنچه به جمهوری اسلامی مربوط میشود شناخت دقیق و همه جانبه ابعاد این رویکرد افراطی سیاست خارجی دولت آمریکا در مواجهه با ایران و انقلاب اسلامی است. بررسی ابعاد و پیامدها این تهدیدات و همچنین بررسی راهکارهای مقابله با سیاستهای خصمانه دولت امریکا نه تنها وظیفه سیاست‌گذاران نظام و مسئولین دستگاه دیپلماسی کشور است که درک صحیح و خردمندانه و لزوم هوشیاری بیشتر را متوجه آحاد ملت ایران نیز می‌سازد. اما در مجموع فرض اتخاذ نوع استراتژی جمهوری اسلامی ایران در برابر تهدیدات آمریکا از دو حال خارج نیست:
1. استراتژی اول آن است که ما خود را بطور کامل تسلیم خواسته‌های آمریکا نموده و ماهیت نظام و اساس هویت انقلاب را که بر مبنای اصل استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی است تغییر دهیم. پیش بینی نتیجه اتخاذ چنین تصمیمی چندان دور از ذهن نیست زیرا در این صورت با زیر پانهادن تمام تلاش‌ها و زحمات چندین و چند ساله، به قهقرا برگشته و تمام عظمت و بزرگی خود را که بر مبنای ایستادگی و آزادی در برابر سلطه استکبار پایه‌ریزی گردیده نابود خواهیم ساخت و علاوه بر آن به نتیجه مطلوب خود که همان برقراری امنیت داخلی است نیز نخواهیم رسید زیرا با توجه به روحیات مذهبی و استکبار ستیزی مردم مسلمان ایران، باز به نقطه‌ای خواهیم رسید که برای هیچ کس قابل تحمل نخواهد بود و به ناچار در جائی مجبور خواهیم شد که در برابر تجاوز طلبی‌های آمریکا بایستیم. بنابراین با اتخاذ این نوع استراتژی خود را وارد سیکل دور گونه‌ای نموده‌ایم که از یک سو با تسلیم شدن در برابر خواسته‌های آمریکا هم عظمت و ابهت خود را خدشه‌دار نموده‌ایم و هم از سوی دیگر نخواهیم توانست امنیت داخلی را حفظ نمائیم./
2. استراتژی دوم که به نظر عقلانی‌تر و منطقی‌تر می‌رسد، استراتژی ایستادگی و مقاومت در برابر آمریکاست. در این راه کار بهترین شیوه مقابله با تهدیدات آمریکا و تأمین امنیت داخلی، آن است که ضمن حفظ اصول و ارزشهای اصیل انقلاب از اصل بازدارندگی نیز غافل نمانیم. ما باید در عین حفظ هوشیاری و آمادگی لازم به گونه‌ای عمل کنیم که هزینه جنگ علیه ایران را برای دشمنان این نظام بسیار افزایش داده و نتیجه آن را بی‌ثمر نشان دهیم و تنها در این صورت است که دشمن از فکر حمله به جمهوری اسلامی ایران منصرف خواهد گردید. بی‌تردید هر چه ما بتوانیم قدرت ملی خود را بیشتر افزایش دهیم، دشمن را مأیوس‌تر نموده و از وسوسه حمله به نظام جمهوری اسلامی بازخواهیم داشت در حالیکه ضعف قدرت ملی بهترین مشوق برای وسوسه شدن دشمن برای حمله به ایران می‌باشد. نباید فراموش کنیم که اساس قدرت جمهوری اسلامی ایران به مردمی بودن آن است و نه صرف توان تسلیحاتی و نظامی. و وجود این قدرت نیز تنها در سایه وحدت،وفاق و یکپارچگی و تعامل دوستانه حکومت و مردم امکان‌‌پذیر خواهد بود. نقش قدرت و توان نظامی در جای خود بسیار حائز اهمیت است. لکن تنها متغیر تعیین کنند نیست. آمریکا تنها هنگامی به ایران حمله خواهد کرد که تصور کند مردمی بودن نظام که اقتدار حکومت به آن وابسته است دچار خدشه و تزلزل گردیده است و او خواهد توانست به نتایج مطلوبی دست یابد و الا بطور قطع از این کار منصرف خواهد شد. زیرا قصد دولتمردان امریکا از حمله به جمهوری اسلامی همان گونه که بارها و در طول این سالها پس از انقلاب به آن تأکید داشته‌اند تغییر نظام جمهوری اسلامی و برقراری حکومتی مطابق با میل و منافع آنها می‌باشد، در حالیکه اگر مردم و مسئولین با هم متحد باشند به خوبی خواهند توانست دشمن را مأیوس سازند. پس بجاست همه گروههای داخلی نظام ضمن جدی قلمداد کردن تهدیدات موجود، به این باور برسند که این تهدیدی است که منافع تمام گروهها و جریانات سیاسی درون حاکمیت را مورد هدف قرار داده و سرنوشت همه ما به آن گره خورده است. تنها را عقلانی در آن است که با اتحاد و یکپارچگی، قدرت خود را در برابر آمریکا افزایش داده و با کنار نهادن اختلافات و پرهیز از تنشها محوریت رهبری انقلاب را در عمل بپذیریم، و الا قطعاً گرفتار مشکلاتی خواهیم شد که نتایج آن دامنگیر همگان گردیده و جبران آن به سادگی میسور نخواهد بود.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. فصلنامه حضور، سیاستهای جدید آمریکا و دیدگاههای امام خمینی، شماره 39، خرداد 81، صص 60 10.
2. ایران و امریکا، سید علی نبی لوحی، موسسه فرهنگی دانش، 1378.
3. روابط ایران و امریکا، یوسف ترابی، نشر عروج، 1379.
