عموم شیعیان و غالب اهل سنت به ظهور "مهدی" در آخر الزمان اعتقاد دارند، اما شیعۀ اثناعشری، معتقد است که او فرزند امام یازدهم بوده و نام او مشابه نام پیامبر (ص) است، اما از برخی روایات استفاده می شود که در بردن نام ایشان، از عنوان کلی "مهدی" استفاده شده و نام اصلی ایشان بر زبان ها جاری نشود.[1]
حال، آیا این دستور، مخصوص زمان غیبت صغرا بوده، یا هنوز پابرجاست، در میان دانشمندان، اختلاف نظر است، مجلسی اول (ره) در این زمینه اظهار می دارد:
"و شیخ بهاء الدین محمد تجویز تسمیه می‌کرد و می‌گفت که نهی مخصوص زمان غیبت صغرا بود؛ چون در بعضی از این احادیث نهی وارد شده است که هر گاه نام برید دشمنان بطلب آن حضرت مشغول خواهند شد و دست بر آن حضرت نیافته شیعیان و اصحاب آن حضرت را خواهند گرفت و ضرر خواهند رسانید و لیکن چون در احادیث وارد شده است که تا خروج نکند نام نمی‌توان برد و ممکن است که در غیبت صغرا حرمتش بیشتر باشد و هیچ شک نیست که بعنوان حجت آل محمّد ص و مهدی و هادی و امثال اینها تعبیر نمودن بهتر است و احوط است".[2]
به همین دلیل و برای رعایت احتیاط و برای این که خواننده متون حاوی نام ایشان، ناخودآگاه این نام را بر زبان نیاورد، نویسندگان، آن را به صورت جداگانه نگاشته تا هشداری به مخاطب باشد که به وظیفۀ خود در تکلم ننمودن به نام ایشان، عمل نماید و دلیل جداگانۀ دیگری برای این جداسازی وجود ندارد.
پی نوشتها:
[1] ر.ک: مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 51، ص 31، باب 3، "النهی عن التسمیة"، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 ق.
[2] مجلسی، محمد تقی، لوامع صاحبقرانی، ج 4، ص 159، مؤسسۀ اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414 ق.
منبع: http://farsi.islamquest.net
